Hugleiðing

Lífið er ekki alltaf dans á rósum , og okkur þarf ekki alltaf að líða vel. Það koma daga sem okkur líður ílla. Erum hrædd eða kvíðin, upplifum óöryggi og alls konar hlutir sem reyna að taka frá okkur fókusinn af því sem við stefnum að.

Mér verður þá minnistætt orð úr Jakobsbréfinu, líði einhverjum ílla, þá biðji hann. Einnig minnir ritningin okkur á að fela málefni okkar í Guðshendur. Það sem ég upplifi persónulega, hvað bænina varðar, er innri ró og meiri gleði.

Þetta tímabil ársins sem er núna, er oft erfitt hjá mörgum. Þá sérstaklega þunglyndi. Ég þekki það af eigin raun að dýla við slíkt, og þá sérstaklega í desember og janúar. Skammdegið og kuldin getur haft sín áhrif, á líðan okkar.

En Biblían talar um að Gleði Guðs er hlífiskjöldur okkar. Þannig að vörn mín við þunglyndi, er gleði Guðs. 

Orð eru skapandi og hafa áhrif. Til dæmis ef ég tala þessi orð yfir mig daglega, að þá verða þau að veruleika. Einnig hjálpar það til að lesa í orðinu, biðja og hlusta á lofgjörð.

Ég er allavegana þannig gerður, að ég er mjög áhrifagjarn, og þarf að gæta mín á hvað ég horfi, hvað ég hlusta á, og hverja ég umgengst. 

Okkur tekst ekkert alltaf vel upp í samskiptum við aðra. En það er líka allt í lagi, því við reynum að gera okkar besta hvern dag, og gerum bara betur næst.

Þegar það kemur að samskiptum sem fara á mis, að þá hefur það alltaf reynst mér best að líta inn á við og skoða hvað ég get lagað eða gert betur. Því ég get ekki stjórnað því hvernig aðrir eru, hvernig þau bregðast við oflr.

Ég held að erfiðasti parturinn er að viðurkenna sín eigin mistök. Því að allveg frá Aldingarðinum í Eden, hefur það verið partur af manninum að kenna öðrum um það, sem miður fer. Adam svaraði, konan sem þú gafst mér lét mig gera þetta, og Eva svaraði einnig , höggormurinn lét mig gera þetta. Það sést strax að þau vildu ekki taka ábyrgð á því sem þau höfðu gert. Hvað þetta varðar að þá er þetta svoldið ríkt í okkur öllum. Það þarf hugrekki til að viðurkenna breiskleika sinn og mistök, og það gerir okkur sterkari. 

Persónulega finnst mér gott að gera mér grein, fyrir því að ég er afskaplega takmarkaður, ég þarf ekki að kunna allt, ég þarf ekki að vita allt, ég þarf ekki alltaf að hafa rétt fyrir mér. Ég má vera ég sjálfur, með kostum mínum og göllum.Það sem gefur mér þetta frelsi, er náð Guðs. Guð elskar mig eins og ég er. Og ég held að stærstu mistökin hjá þeim sem eru ný í trúnni og jafnvel eldri. Er að þau fara að breyta sér sjálf. Allavegana gerðist það hjá mér, ég lagði hart á mig að breytast, en hrasaði marg oft. Það sem gerðist er að sektarkennd kom inn og skömm, hugsanir eins og ég er ekki nógu góður oflr.

Leyndardómurinn er sá, að það er Guð sem breytir okkur innan frá og út, það er breyting sem varir og færir okkur frelsi. Boð og bönn eins og ég má ekki oflr. Hafa neikvæð áhrif á mig og eflaust fleyrri. Ekki það að mig langi til að brjóta lögin, heldur þetta haft þú mátt ekki. Það sem ég upplifi við náðina er, að mig langar ekki til að gera það sem rangt er, mig langar til að gera það sem rétt er í augum Guðs.

Náð Guðs er verð þess að vera skoðuð , stúderuð og reynd. Það er mín upplifun að Náð Guðs bregst alldrei. Náð og friður sé með yður ...

Bænin hugleiðing

Þegar það kemur að bæninni, að þá er heil flóra af viðfangsefnum, hvað hana varðar til að leiða hugan að. En það sem er í huga mínum er sameigileg bæn fólks sem er að kynnast og taka saman. Þá á ég við kristið fólk sem á samfélag við Guð. Ég hugsa og trúi því að bænin skipti miklu máli hvað það varðar. Að fólk geti farið saman fram fyrir Guð, og gefið honum tíma saman, og leyft honum að komast að í sambandinu. Fyrir þau sem eru ekki kristin að þá gæti þetta hljómað svoldið skrítið. 

En til að útskýra mál mitt, að þá sagði Jesús í Matt.19:6 Framar eru þau ekki tvö,heldur eitt, það sem Guð hefur tengt saman, má maðurinn eigi sundur skilja.

Síðan talar um það annars staðar að betri er þrefaldur þráður en tvöfaldur.

Allavegana er minn skilningur á þessu. Að fólk sem er skotið í hvort öðru og byrja kynnast. Að þá skipti máli, að þau leiti leiðsagnar frá Guði. 

Vera má að annar aðilinn sé feiminn og þori kannski ekki allveg strax að biðja upphát með hinum makanum. Að þá er það mín persónulega skoðun, að það ætti alldrei að vera nein þvingun í því að báðir aðilar þurfi að biðja. Því eins og Jesús sagði, framar eru þau ekki tvö heldur eitt. Þannig að annar sem þorir að biðja upphátt, biður ekki fyrir hönd sjálfs síns, heldur fyrir hönd beggja aðila. Það er allavegana mín skoðun og virðing og kærleikur ríki í samskiptum fólks, þegar það kemur að þessum part og öllum líka.

Ég trúi því að bænin, getur líka verið leið, til að vera öðrum að gagni, Og hjálpað okkur að vera ekki eigingjörn. Stundum hef ég verið að biðja með mörgum öðrum, þar sem bænin gengur hringinn. Í byrjun nefna allir bænarefni sem þau vilja fá hjálp með. En stundum þegar það kemur að vissum aðilinum. Að þá snýr bænin eingöngu að þeim persónulega, en ekki öðrum. Það er mín persónulega skoðun, að slíkar bænir ættum við að eiga í einrúmi. Og læra að hlusta á hvert annað og vera samhuga í bæninni. Guð heyrir jafn vel í okkur öllum. Allavegana er ég það sérvitur, að ég hlusta eftir bænaefnunum og það hvernig aðrir biðja, er þeim sammála og læri af þeim. Síðan þegar það kemur að mér, að þá reyni ég að hlusta eftir því hvað Heilagur Andi, hefur að segja. Síðan bið ég það út.

Vera má að ég sé eitthvað fanatískur þegar það kemur að þessum atriðum. En ég vil sýna metnað þegar það kæmur að bæninni. Því hún er andardráttur trúarinnar, og skiptir miklu máli. Þess vegna skoða ég vers sem innihalda leiðbeiningar í ritningunni. Hvernig skuli biðja, hvern á ég að ávarpa oflr.

Fólk biður misjafnlega og það er margt. Ég skoðaði sérstaklega, hvernig Jesús bað. Og hvernig hann leiðbeindi lærisveinunum í bæninni. Það sem ég sé þar, er hvernig skuli ávarpa í bæn. Því Jesús bendir okkur alltaf á að ávarpa Föðurinn.

Til að færa rök fyrir þessari skoðun minni og sannfæringu. Að þá talar Páll Postuli um , að þegar við komum til Krists og frelsumst, Að þá fæðumst við að nýju, og við öðlumst barnaréttinn. Og verðum Guðs börn. Páll notar orðið Abba, sem þýðir pabbi. Þetta gefur mér þannig skilning. Að Guð er kærleiksríkur, hann elskar mig, og í gegnum verk Krists á krossinum að þá verð ég sonur. Þannig að nálgunin að honum breytist. Ég veit að hann er mér nálægur, en ekki fjarlægur. Hann hefur velþóknun á mér, hann er ánægður með mig og vill mér allt það besta, því ég er barnið hans.

Jesús sagði: Hvað sem þið biðjið Föður minn um í mínu nafni, mun hann veita ykkur. Þannig að fyrir mér er þetta mjög einfalt, ég á samfélag við Föðurinn í Jesú nafni undir leiðsögn Heilags Anda.

Hvort sem fólk segir að það skiptir ekki máli hvernig maður ávarpar Guð. Að þá er það kannski öðruvísi hjá þeim sem eru ný í trúnni. En við þurfum að þroskast og læra að hlusta á Guð. Að þá er það mín persónulega sannfæring og trú. Að það sem Guð segir að sé rétt, er rétt og engin málamiðlun þar á milli. Jesús gaf okkur nákvæmar leiðbeiningar varðandi bænina. Og þess vegna trúi ég því að það skipti máli að fylgja þeim, og þroska með sér bænalífið út frá Orði Guðs, sem er Biblían. 

Talað er um vatnið og Andinn. Þannig að Lestur í Biblíunni og læra að biðja út loforð og fyrirheiti Guðs, skiptir máli.

Það má vera að einhver sé mér ósammála hvað þetta varðar, að þá er það líka allt í lagi mín vegna. En ég persónulega vel að gera þetta á þennan hátt og uppsker eftir því.