Hugleiðing

1.kor.1:  ⁹Trúr er Guð sem hefur kallað ykkur til samfélags við son sinn Jesú Krist, Drottin vorn.

 

Hvað þýðir það að vera kallaður til samfélags við Krist ? Að eiga samfélag, hefur með samskipti að gera. Þegar við lifum okkar lífi án Guðs. Að þá er oft tómarúm innra með okkur, sem við reyndum að fylla upp í á mismunandi hátt.

Peningar geta ekki fyllt upp í þetta tómarúm, eignir geta það ekki, annað fólk getur það ekki. Og hvað sem við reynum að fylla þetta tómarúm með, að þá eykst það ef eitthvað er.

Ég held að á vissum tímapunktum í lífum okkar, að þá upplifum við þetta. Þar sem við höfum allt til alls, en samt er eins og það vanti eitthvað. Ég upplifði þetta vorið 1999. Ég hafði allt til alls, en samt var eitthvað sem vantaði. Partur af mér vildi fá Guð, en ég gerði mér ekki grein fyrir því þá. Það sem ég gerði á þessum tímapunkti, er að ég fór að drekka daglega og taldi það færa mér einhverja hamingju, að vera allaf fullur. En það gerði það ekki. Á ákveðnum tímapunkti, hætti áfengið að virka. Það var ekki lengur gaman að drekka, þetta fór að vera kvöð. 

Það sem ég hélt að myndi veita mér gleði í lífinu, virkaði ekki lengur. Fikt við sterkari efni, komu mér ennþá meira á botnin. Stjórnleysi einkenndi líf mitt. Ég missti tökin á lífinu. Og stefndi á hraðri leið niðurávið.

Margir hafa verið í þeim sporum að hafa talið eitthvað veraldlegt veita sér hamingju. Þeir sem eiga mikið af peningum, falla oft í þá gryfju, að verða gráðugir í meiri peninga. Og oft á tíðum framkvæma menn siðlausa hluti, bara til þess eins að eignast meiri auðæfi. Sá staður sem menn fara á í þeim málum er ekki góður. En svo vitum við líka að það er til mikið af auðugu fólki sem er snjallt í viðskiptum oflr, sem er gjafmilt og gott, og notar auð sinn til að vera öðrum að gagni, og til hjálpar.

En þegar ég var komin á þann stað að ég réði ekki við líf mitt lengur, að þá var lífslöngunin horfin, og aðeins svartnætti framundan. Ég misti sjónar af þeim tilgangi, afhverju ég var skapaður og hvað það var, sem var ætlast til af mér í lífinu.

Á ákveðnum tímapunkti, upplifði ég uppgjöf, og aðstæður leiddust þannig, að ég gaf líf mitt til Guðs. Síðan þá hefur margt breyst.

Guð hefur fyllt upp í þetta tómarúm, gefið lífi mínu meiri tilgang, tekið burt margt slæmt úr fari mínu. Læknað sár lífsins. Breytt karakter mínum. Og gert mig að betri manni í dag, en ég var þá.

Vissulega halda sumir, að vera kristin, þýði það að þú eigir að vera fullkomin og megir ekki gera nein mistök. Það hlakkar í mörgum ef okkur verður á, og það er notað gegn okkur. En það sem fólk skilur ekki. Er að það sem gerist þegar við tengjumst Guði, og öðlumst persónulegt samfélag við hann. Að þá förum við að breytast hægt og rólega. Munurinn á þeim sem ganga með Guði og þeim sem ekki gera það. Er sá að sá/sú sem gengur með Guði, er að henni/honum hefur verið fyrirgefið, og fær hjálp frá Guði til að breyta rétt.

En það fylgir því líka ábyrgð. Það er engin að fara eiga samfélag við Guð, fyrir mig. Ég tek ábyrgð á því sjálfur. Hvern dag sem ég vakna, þarf ég að velja Guð, og velja að ganga hans veg. Vissulega, mistekst okkur alloft, og gerum hluti sem við eigum ekki að gera.

En hvern dag, er Náð Guðs ný. Þá hef ég val, hvort ég treysti á sjálfan mig, eða hvort náð Guðs nægir mér. Þetta hljómar kannski eins og ég sé að segja, að það sé allt í lagi að gera ranga hluti, af því að hvern dag er náðin ný. En það er alls ekki það sem ég á við. Það er ekki í lagi, að hafa það hugarfar, þetta er allt í lagi, Guð fyrirgefur mér hvort sem er. Slíkt kallast að syndga upp á náðina og er alls ekki það við eigum að gera.

Ég er mannlegur, breiskur og get ekki gert allt rétt. Ég get ekki treyst á mitt eigið réttlæti. Eina sem ég get gert er að treysta á Náð Guðs. Það sem Jesús gerði á krossinum, nægir mér.Ég get ekki tekið neitt af því, né bætt við náðarverk hans á krossinum.

Það að vera kallaður til samfélags við Guð, þýðir að ég var skapaður honum til ánægju, og til að lifa fyrir hann.

Við göngum oft í gegnum erfiða tíma, og stundum líður okkur alls ekkert vel. En munurinn á mér í dag og áður. Er sá að í dag, get ég tekist á við lífið eins og það kemur fyrir. Áður fyrr gat ég það ekki. Mín leið þá var að fljýja. Áfengi var hlutur af þvi að lifa í raunveruleikaflótta og þurfa ekki að takast á við lífið.

Líf án Guðs, er eins og að vera skip sem siglir út á hafið, hefur engan áttavita, og veit ekki hvert það stefnir. Vissulega hafa flestir plön, drauma og væntingar til lífsins. En hvað svo ? Hvað tekur við þegar lífið á jörðinni er búið ?

Hvað gerist ef ég dey í bílslysi á morgun ? Hvað verður um mig þá ? Það er stóra spurningin sem allir verða að velta fyrir sér. Hvar vil ég enda eftir lífið á jörðinni. Ég veit að ég vil verja minni eilífð með Guði.

Guð skapaði mig fyrir sig, til þess að ég gæti gengið lífð með honum og átt samfélag við hann, en ekki án hans.Við upplifum oft sorg í lífinu, eftir að hafa misst einhvern frá okkur, og það fer misílla í okkur. Þá væntanlega eftir því, hversu persónan sem við misstum var tengd okkur. En ef Guð yrði tekin frá mér, að þá yrði mér það erfiðara en allt til samans sem ég hef gengið í gegnum í lífinu. því ég yrði hjálparlaus og týndur án hans.

Því vil ég halda áfram að lifa fyrir hann og með honum. Lífið er mér Kristur.