Hvers virði ertu ?

Ég velti því stundum fyrir mér hugsunarháttur fólks. Þá sérstaklega gamla tímann, þar sem yfirstéttafólk kom ílla fram við verkalýðinn, og gerir enn. Ég spái stundum í því, hvort þau haldi að þeirra líf sé eitthvað meira virði en annara.

Niðurstaðan við þessari hugsun minni er einfalt nei. Það er engin persóna eitthvað dýrmætari en önnur. Líf okkar allra er jafn mikils virði.

En hvernig metum við sjálf okkur ? metum við okkur út frá mistökum okkar, eða því sem við gerum vel ? Metum við okkur út frá menntun,þjóðfélagsstöðu, eða því veraldlega sem við höfum og eigum ? 

Eitt sem er kallað menntahroki. Fólk sem er hámenntað metur sig út frá því og upplifir virði sitt í því. Af því það hefur menntun að þá er það betra en annað fólk. Sú hugsun byggir í raun og veru á lélegri sjálfsmynd.

Hvers mikils virði við erum, hefur ekkert með ytri aðstæður að gera. Það hefur með þig að gera sem persónu. Þú ert dýrmæt persóna. Þegar við förum að upplifa verðleika okkar, að þá förum við að eiga auðveldara með að neita því sem freistar okkar, eða fær okkur til að líða ílla.

Það er tildæmis góð æfing þegar við vöknum, að fara fyrir framan spegilinn. Horfa í augun á sér og segja ég elska þig, þú ert dýrmæt/ur, þú átt allt gott skilið, þú ert verðug/ur, Þú ert eftirsóknarverð/ur, Þú getur meira en þú heldur. Svo mætti bæta við eftir því sem kemur í huga okkar.

Jákvæð sjálfsmynd hefur með gildi okkar að gera. Þegar við sjáum hversu dýrmæt við erum, að þá förum við að endurspegla það til annara. Önnur mannslíf verða dýrmæt fyirr okkur. Við förum að bera meiri virðingu fyrir sjálfum okkur og öðrum.

Þannig að svarið við spurningunni hvers virði ertu er: Þú ert mikils virði.

Bara með því að segja til dæmis börnunum og þeim sem við umgöngumst að þau séu dýrmæt. Hefur áhrif á útkomuna á því sem þau gera í daglegu lífi.

Ég get tekið 2 stutt dæmi hvernig þetta breytir aðstæðum. Einn vinur minn fékk símtal frá skóla sonar síns. Þar er honum tjáð að hann sé að meiða aðra. Hann tekur son sinn í faðm sér og segir við hann, ég elska þig, en ég vil ekki að þú gerir þetta. Strákurinn sem var búin að gera eitthvað af sér og bjóst við refsingu. Fer að hugsa pabbi elskar mig, en vill ekki að ég geri þetta. Faðir drengsins lét hann vita að hann væri elskaður, það varð til þess að hann hætti að meiða önnur börn. Hann hefði getað haldið ræðu yfir honum og skammað hann. En afleiðinginn hefði getað orðið sú að drengurinn hefði upplifað sig ekki nógu góðan, og getað byrjað að upplifa skömm. Þannig að þessi aðferð hjá honum að segja drengnum að hann væri elskaður sama hvað, varð til þess að hann vildi ekki lengur gera ranga hluti.

Annað dæmið er um mann. Hann fær boð frá kvenmanni að koma í heimsókn. Hann svarar strax já. En innst inni vill hann þetta ekki. En þorir ekki að segja það við konuna, því hann er svo hræddur um að særa hana. En hann fer byrjar að hafa sig til og skellir sér í sturtu. Því hann vill líta vel út. Í sturtunni fær hann hugsun, ég er alltof dýrmætur til að gera þetta. Ef ég fer og hitti hana og sef hjá henni, að þá á mér eftir að líða ílla. Bara að hugsa um hvers mikils virði hann var, að þá fékk hann kraft til að standa með sjálfum sér og koma sér út úr aðstæðum sem hann vildi ekki vera í.

Fólk sem brýtur mikið af sér og klúðrar málunum oft. Er ekki misheppnað. Það á ennþá eftir að meðtaka hversu mikils virði það.

Persóna sem upplifir verðleika sinn, vill ekki gera ranga hluti sem fær hann/hana til að líða ílla. Og vill ekki heldur skaða eða meiða aðra..

Þú ert dýrmæt/ur ...

Hugleiðing um hugsanir og líðan

Ég heyrði eina konu nefna um daginn að hugsanir væru tilgáta en ekki staðreyndir.Ég verð að viðurkenna að þetta vakti mig til umhugsunar. Því ég er henni ósammála. Það má vel vera að sumar hugsanir séu allgerlega út í hött og engan vegin í samræmi við raunveruleikann, eða staðreyndir. En sumar hugsanir eru það.

Eitt af því sem er nefnt er svokölluð hugsanaskekja, þá oftast í samræmi við hvernig við hugsum til sjálfra okkar, ef við gerum mistök. Sumir brjóta sig niður í hugsunum sínum fyrir mistök sín. Meðan aðrir eru komnir lengra, og horfast í augu við mistök sín og læra af þeim. Eitt af því að vera mannlegur er að gera mistök. Ég hugsa að við lærum meira af þeim en því sem við klikkum ekki á. Ég hugsa að gera mistök er partur af því að þrosast sem mannvera, og vera mannlegur.

Ef við gerðum allt rétt og myndum ekki læra neitt, að þá væri ekkert gaman af lífinu. Að velja að fyrirgefa sjálfum sér er stór partur af því að breyta hugsanahætti sínum. Það gagnast okkur ekki neitt að vera alltaf að minna okkur á eitthvað sem við höfum gert rangt. Það skapar aðeins vanlíðan og þjónar engum tilgangi.

En líðan okkar er ekki alltaf tengt því sem við hugsum. Hún er oft tengd því hvernig ytri aðstæður eru og eftir því hvað við segjum eða gerum. Það er eðlilegt að líða ílla ef við segjum eitthvað ljótt við einhvern eða erum óheiðarleg. Það segir okkur að við höfum samvisku. En við þurfum ekkert alltaf að skilgreina líðan okkar. Stundum líður okkur ekkert vel, og það sem skiptir máli finnst mér, er að horfast í augu við það og leyfa því að líða hjá, eða gera eitthvað til að breyta því.

Sumir velja að fara í afneitun og vilja ekki horfast í augu við hlutina eins og þeir eru. Og telja sér trú um annað, eða reyna líta undan.

En aftur að hugsunum. Hugsanir eru eins og fuglar sem fljúga fyrir ofan okkur. Við getum ekki stjórnað því hvort þeir fljúgi fyrir ofan hausinn á okkur, en við getum komið í veg fyrir að þeir geri hreiður í hausnum á okkur. Það sama er með hugsanir, við getum ekki stjórnað því hvaða hugsanir koma oft á tíðum. En við ráðum því hvað við gerum með þær.

Að hugsa til vina sinna, eða hugsa í söknuði til einhvers er ekki tilgáta. Það er staðreynd. Að hugsa um minningar er ekki tilgáta, heldur staðreynd.

Hugsanir okkar eru stórkostlegt viðbrigði sem verðar eru að þjálfa á jákvæðan hátt. Við þurfum bara að rekast á eina persónu úr fortíðinni, til þess að flóð hugsana og minninga fara af stað í huga okkar, hvort sem þær eru jákvæðar eða neikvæðar.

Við getum farið framhjá ákveðnum stað og einhverjar minningar um atburði þar geta vaknað. Við gætum heyrt ákveðið lag og hugsun um ákveðna einstaklinga geta farið af stað... Möguleikinn er endalaus.

Er þá ekki spurningin þessi, hvað er að gerjast um í hausnum á okkur ? Neikvætt eða jákvætt?