Peace

PEACE
Peace is total well-being, prosperity, and security associated with God’s presence among his people. Linked in the Old Testament with the covenant between God and Abraham’s descendants, the presence of peace was conditional, based on Israel’s obedience. In the prophetic writings, true peace was part of the end-time hope of God’s salvation. In the New Testament, this longed-for peace was understood as having come in Christ to be experienced by the believers.

IN THE OLD TESTAMENT
“Shalom,” the most prominent Old Testament term for “peace,” held a wide range of connotations (wholeness, health, security, well-being, and salvation) and could apply to an equally wide range of contexts: the state of the individual (Psalm 37:37; Proverbs 3:2), the relationship of person to person (Genesis 34:21; Joshua 9:15) or nation to nation (1 Kings 5:12; Psalm 122:6-7), and the relationship of God and people (Psalm 85:8; Jeremiah 16:5).
The presence of shalom in any of these contexts was not considered ultimately as the outcome of human endeavor but as a gift or blessing of God (Leviticus 26:6; 1 Kings 2:33; Job 25:2; Psalms 29:11; Psalms 85:8; Isaiah 45:7). It is not surprising, therefore, to find “peace” tied closely to the Old Testament notion of covenant. Shalom was the desired state of harmony and communion between the two covenant partners-God and his people (Numbers 6:26). Its presence signified God’s blessing in the covenant relationship (Malachi 2:5), and its absence signified the breakdown of that relationship due to Israel’s disobedience and unrighteousness (Jeremiah 16:5, Jeremiah 16:10-13).
Shalom becomes a pivotal term in the prophetic writings. The “false” prophets, forgetting the conditions for national well-being within the covenant relationship, assumed that God’s loyalty to Israel (Psalm 89:1) would guarantee political peace forever (Jeremiah 6:14; Jeremiah 8:15; Micah 3:5). Against such popular but false security, the prophets before the exile proclaimed the coming judgment precisely as a loss of this shalom due to Israel’s persistent disobedience and unrighteousness (Isaiah 48:18; Micah 3:4, Micah 3:9-12).
The prophets did, however, point beyond the crises of exile and the setbacks it caused to a time when shalom, characterized by prosperity and well-being (Isaiah 45:7), absence of conflict (Ezekiel 34:28-31), right relations (Micah 4:1-4), restoration of harmony in nature (Ezekiel 47:1-12), and salvation (Isaiah 60:17) would again return. Often this eschatological (or end-time) expectation of peace in the Old Testament was associated with a messianic figure, as in Isaiah 9:6, where the future Messiah is termed the “Prince of Peace.” Moreover, his reign would be one of “peace” not only for Israel but throughout the whole earth (Zechariah 9:9-10). The Old Testament ends with this hope of peace still unrealized in its full sense.

IN THE NEW TESTAMENT
The Greek term for “peace” used predominantly in the New Testament is eirene, a word expanded from its classical Greek connotation of “rest” to include the various connotations of shalom discussed above. As with shalom, eirene could be used as a greeting or farewell (as in “peace be with you”-Luke 10:5; Galatians 6:16), or could signify the end of conflict (national-Luke 14:32; or interpersonal-Ephesians 4:3), or the presence of domestic tranquillity.
The chief issue concerns how Jesus incorporated the Old Testament hope for the eschatological peace of God into his ministry. In the benediction of Zechariah in Luke 1:67-79, the coming of Jesus as the Messiah is expected to “guide our feet into the way of peace.” So also the angelic testimony to the shepherds proclaims Jesus as the bringer of God’s peace to people. That is, Jesus as the Messiah would usher in God’s reign of peace. Jesus’ self-understanding as expressed in the fourth Gospel corresponds to this association. This long-expected peace of God is Jesus’ farewell gift to the disciples (John 14:27); it is given to them when he breathed his Spirit into them (John 20:19-22).
The nature of this gift of peace brought by Jesus may be easier to explain by stating what it is not. It is not an end to tension or the absence of warfare. It is not domestic tranquillity nor anything like the worldly estimation of peace (Luke 12:51-53). Its presence may, on the contrary, actually disturb existing relations, being a dividing “sword” in family relations (Matthew 10:34-37). Jesus’ gift of peace is, in reality, the character and mood of the new covenant of his blood that reconciles God to people (Colossians 1:20) and forms the basis of subsequent reconciliation between divergent people (Ephesians 2:14-22).
The early church understood “peace” to be the final, end-time salvation of God given already through Jesus Christ (Philippians 4:7-9). This understanding of “peace” altered the content of the common greeting “go in peace” as it was taken up in the Christian community. In Paul’s common “grace and peace” greeting (1 Corinthians 1:3; 2 Corinthians 1:2; Galatians 1:3; Ephesians 1:2), it is no longer a mere wish for peace that Paul extends to his readers but is a reminder of the messianic gifts available in the present time through Christ to the man of faith. In accord with this, Jesus is described as “peace” itself (Ephesians 2:14), while God, too, because of his act of reconciliation through Christ, is known as a “God of peace” (Philippians 4:9; Colossians 3:15).
This gift of peace or reconciliation with God, made available through Christ, places an ethical demand on the Christian; it calls for the exercises of “peace” (as reconciliation between persons) within the church. Peace, as a fruit of the Spirit (Galatians 5:22), is to be the goal of the Christian’s dealings with others (Hebrews 12:14).

Hver er satan?

Satan er óvinur Guðs. Orðið satan þýðir andstæðingur Guðs. En hver var satan? hefur hann alltaf verið svona íllur?

Upphaflega hét Satan Lúsifer. Lúsifer var fallegasti engillinn á himnum og verndar kerúb þakin Gulli og dýrum steinum. Honum var gefin sú gjöf að stjórna lofgjörðinni á himnum. En það sem gerðist er að hann ofmetnaðist af fegurð sinni og vildi verða meira en Guð. Lúsifer gerði uppreisn á himnum ásamt 1/3 englum himins og ætlaði sér að steypa Skaparanum sjálfum af stóli. Lúsifer vildi reysa hásæti sitt ofar en Guð. En refsing Lúsifers og hina englana varð sú að þeim var varpað niður af himnum.

Lúsifer eða satan í dag er fallinn engill. Hann hefur fengið sinn dóm. Sá staður sem honum er búin kallast hel. Hel þýðir staður eilífrar kvalar og refsingar. Jóh.10:10 Lýsir áætlun satans með jörðina og gagnvart mönnum. Þar stendur að hann sé komin til að stela slátra og eyða. Besta vopn satans er að fá fólk til að trúa því að hann sé ekki til.

 En hvernig birtist satan okkur fyrst á jörðinni? Í aldingarðinum Eden. Þá birtis hann í líkingu höggorms. Ritningin talar um að hann geti birst í ljós engilsmynd. En þarna birtist hann sem höggormur. Á þessum tíma hafði satan ekkert vald yfir jörðinni. Því að þegar Drottinn Guð skapaði jörðina og allt sem á henni er, að þá gaf hann manninum vald til að drottna yfir jörðinni, þá sagði hann yfir gróðrinum, fuglum himins, dýrum jarðar og fiskum sjávar. Valdið var mannsins.

En hvað varð þá til þess að maðurinn missti valdið í hendurnar á satan? Í edengarðinum Eden var skilningstré góðs og ílls. Á þessum tíma þekktu Adam og Eva ekki hvað það væri að gera það sem rangt var. Enda gátu þau gengið um nakin án þess að það truflaði þau eða þau gerðu sér grein fyrir nekt sinni. Enda er talað um að dýrð Guðs hafi hulið nekt þeirra. Drottinn Guð sagði við Adam og Evu að þau mætu borða ávexti af öllum trjám nema þessu eina, sem var skilningstré milli góðs og ílls. Það sem gerist er að satan tælir Evu til að óhlýðnast Guði og hann notar þar aðferð sem hann reynir að nota gegn hinum trúuðu enþá daginn í dag og allmennt gagnvart Guði. Hann fær fólk til að efast um tilvist Guðs og það sem hann hefur sagt. Satan fer að tæla Evu, villir um fyrir henni en hún vissi a hún mætti ekki gera þetta. En hún valdi það að óhlýðnast Guði og tældi manninn sinn í leiðinni. Þar sem þau eru bundin hjónasáttmála samkvæmt Matt.19:6 að þá gat ekki myndast aðskilnaður á milli þeirra tveggja og því varð að vísa þeim báðum út úr Eden. Við það að óhlýðnast Guði að þá missa þau yfirráðin af jörðinni og jörðin því komin á vald satans.

Eins og ég ritaði hér aðeins ofar að þá er áætlun satans að stela slátra og eyða. Hann vill ekki að fólk fái það sem hann fór á mis við. satan fær alldrei að snúa aftur til himinsins. þess vegna hatar satan sköpun Guðs og vill skemma hana og eyðileggja eins og hann getur. Maðurinn er skapaður í Guðsmynd og skapaður til þess að eiga samfélag við Drottinn.

En áður en ég enda þetta er svoldið sem verður að fylgja með. Því að þarna í Eden myndast aðskilnaður milli Guðs og manna, því að syndin er búin að  fæðast inn í heiminn og jörðin komin á vald hins ílla. Guð setti strax fram áætlun í 1.Mós.3:15.. Fjandskapurinn milli hans og konunar er Jesús, konan er María móðir Jesú. Að sæðið skildi merja höfuð höggormsins, þýðir að Jesús kæmi og myndi afvopna hann á golgata eins og vitnað er í Kól.2:15. Áætlun Guðs var að koma á þessu nána samfélagi aftur á við mennina sem hafði glatast í Eden. Drottinn valdi að fara leið sem kallast blóðsáttmáli. Það að útskýra nánar blóðsáttmálan er bara efni í næstu bloggfærslu. En Drottinn náði samt sambandi við Abraham og gerði við hann blóðsáttmála. Biblían talar um að lífið er í blóðinu. Þess vegna varð að veita okkur líf með saklausu og lítalausu blóði. Þangað til Jesús kæmi að þá dugði dýrablóð til að hylja yfir syndir okkar og menn þurftu að færa fórnir árlega og minnast þess að þeir væru syngarar. En þegar Jesús kom, var hann hin fullkomna fórn og blóð hans hylur ekki syndir okkar. Það afmáir þær. Í gegnum fyrirgefningu Krists til okkar að þá komust við í þetta nána samfélag sem við erum sköpuð til að vera í. En ég skal útskýra þetta nánar í næsta bloggi. Aðeins í gegnum Jesú Krist getum við losnað undan áætlun satans og þeim dómi sem er yfir heiminum.

Satan blindar fólk og villir um fyrir þeim. Enda samkvæmt orðum Jesús að þá fer satan eftir eðli sínu þegar hann lýgur enda lýginar faðir. Jesús er dyrnar á himnaríki. Hafni menn þessari björg undan dómi heimsins að þá er ekki til nein önnur leið til að nálgast Guð eða vera hólpin og komast í himnaríki. Guð valdi þessa leið til að bjarga okkur og hann er ekki vondur ef við höfnun þessari björg. Það er okkar að velja og hafna hvaða leið við veljum. Ef við værum að drukkna og okkur bæðist hjálp til að losna frá drukknun, myndum við þá hafna hjálpinni? Það held ég ekki. Sálir mannana eru fastar í kvöl og pínu óvinarins. Jesús hef plan fyrir alla menn og vill leysa þá frá fjötrum og lygum satans. Enda lítið mál fyrir Jesús að leysa menn, enda búin að sigra satan og alla hans ára á golgata. Jesús er eina leiðin inn í himininn og til að komast í nálægð við Guð... 

Á að aðskilja ríki og kirkju

Finnst mönnum að það ætti að aðskija ríki og kirkju? Mér finnst það persónulega að það ætti að gerast. Tilhvers að eyða skattpeningum í þjóðkirkjuna sem er hundleiðinleg og föst í fornöld með messuhald sitt og hefðir.

Ég er á því að krikjan eigi að standa á eigin fótum. Ég hugsa þá líka að kirkjuhald myndi breytast eitthvað í leiðinni og prestar fengju meira sjálfræði með formið á messum sínum.

Eða hvað finnst fólki? Á það ekki að vera frjálst val hvers og eins hvaða afstöðu hann tekur gagnvart trú og þeirri stefnu sem hann tekur í lífinu? Fyrir mér mætti vera meira frjálsræði og umburðarlyndi, en því æfir maður sig betur í með degi hverjum...

En hérna á Íslandi væri þessi aðskilnaður aðeins of flókin, því að mikið af þeim jörðum sem ríkið hefur afnot af, eru í eigu kirkjunar sem er í staðin rekin af ríkinu. En vonandi mun hann eiga sér stað.. Því að boðun trúar í kærleika er alltaf jákvæð og komin tími á að hefðir frá fornöldum fari að víkja burt..

Jesús sagði að hann hefði áhuga á ´hjarta okkar en ekki hefðum okkar eða athöfnum.. Þess vegna fyndist mér þessi aðskilnaður milli ríkis og kirkju í anda þessara orða Frelsarans..

Er eitthvað sem óvinurin er hræddari við en annað hjá hinum Kristnu?

Það er mjög áhugavert að velta þessu fyrir sér. Hvað er svo óvinurinn hræddari við en annað hjá hinum kristnu? Svarið er í rauninni mjög einfalt. Óvinurinn er hræddastur við tungutalið.

Tungutalið er sú gjöf sem hann hefur lagt sig sem mest frammi við að koma út úr kirkjunni. En hvað er tungutal? Tungutal er bænamál sem Guð lánar okkur til að byggja okkur upp. Þetta er himneskt bænamál. Okkar mannlegi skilningur er of takmarkaður til að skilja áætlun og vilja Guðs með´líf okkar. Þess vegna lánar hann okkur þetta bænamál.

En afhverju er óvinurinn svona hræddur við tngutalið. Það er vegna þess að hann skilur ekki það sem er sagt. Þessi bæn er líka beintenging við Guð eða svona framhjátenging frá öllum skilningarvitum okkar. Það er Heilagur Andi sem biður í gegnum okkur.

Það eru til 4 tegundir tungutals.

1. Tungutal til persónulegrar uppbyggingar. Það tungutal er ætlað öllum. Þegar Heilagur Andi kom á Hvítasunnudag að þá kom hann yfir alla 120 ekki bara suma. Tungutal til persónulegrar uppbyggingar er tungutal sem við höldum út af fyrir okkur sjálf. Páll talar um það að það eigi ekki að tala upphátt tungum fyrir framan aðra nema það sé einhver til að útleggja. Þá á hann við þetta tungutal. Tungutal til persónulegrar uppbyggingar losar okkur við innsta mótþróan í hjarta okkar og gerir okkur djarfari. Við sjáum bara skýrt dæmi um Pétur. Fyrir Hvítasunnudag þegar hann stendur frammi fyrir þeirri raun að afneita Kristi og svo þegar hann stígur fram í krafti Heilags Anda á Hvítasunnudag. Hver er eiginlega munurinn á Pétri þarna? Fyrir Hvítasunnudag hafði Heilögum Anda ekki enþá verið úthelt yfir alla menn. Þann dag sem Pétur afneitar Jesú er hann í sínum eigin mætti. Hann hafði ekki kraft eða djörfung til að játa Jesú sem Drottinn í þessum raunum. En svo skeður það að Hvítasunnudagur kemur og Pétur sem hafði fengið lyklana af fagnarerindinu stígur fram í krafti Heilags Anda og predikar þar sem 3 þúsund manns gefa líf sitt til Krists. Þetta var ekki sami Pétur og var áður fyrr. Tungutalið gerir okkur líka hæfari í þjónustu í Guðsríkinu. Það er það sem gerðist nákvæmlega við Pétur tungutalið losaði um öll höft hjá honum. Hann var ekki lengur hræddur heldur djarfur í að vitna um Jesú Krist. Hann breyttist úr gungu í hugrakkan mann. Þetta er það sem tungutalið gerir við okkur. Það breytir okkur og gerir okkur hugrökk.

2. Tungutal sem birtist á jarðnesku tungumáli. Þetta tungutal kemur þegar útlendingar eru á safnaðarsamkomum og Guð þarf að koma skilaboðum til þeirra. Það hefur komið fyrir að Íslendingur hefur verið á safnaðarsamkomu í Bandaríkjunum. Þar var maður sem stóð upp á samkomunni og talaði reiprennandi íslensku. Íslendingurinn ætlaði svo að fara og tala við þann sem talaði tungum á íslensku. Íslendingurinn byrjar að tala við hann á íslensku en gaurinn skildi ekki upp né niður hvað hann var að segja. Síðan er annað dæmi um þetta tungutal. Einu sinni voru trúboðar í Afríku sem var búið að handtaka. Heilagur Andi sagði einum að tala í tungum og hann talaði í tungum. Síðan sagði Heilagur Andi honum að stoppa, hann stoppar og einn hermaður talar á móti, síðan talar hann aftur tungum og þeim er sleppt. Þarna varð tungutalið til þess að þessir trúboðar þurftu ekki að fara í fangelsi.

3. Tungutal til fyrirbæna. Að vera í fyrirbæn er ekki bara að leggja hendur yfir fólk heldur líka að vera í bæn fyrir fólki. Það getur verið að þú sért að biðja fyrir einhverjum og veist ekki allveg hvað þú átt að biðja fyrir þessu einstaklingi en Heilagur Andi veit það. Það hefur komið fyrir að ég hafi vaknað um nótt til að biðja fyrir fólki en ekki allveg vitað hvað það væri sem ég ætti að biðja fyrir. Þá hef ég beðið í tungum því Heilagur Andi veit alltaf hvers á að biðja hverju sinni. Eitt dæmið er að ég vaknaði 3 sinnum upp eina helgina til að biðja fyrir vini mínum. Ég spurði hann um þetta og sagði svo tímasetningarnar. Öll 3 skiptin var hann að taka inn dauðaskammta af eyturlyfjum en þau virkuðu ekki á hann. Annað skitpið er þegar ég var í Biblíuskóla og þetta var á mánudagsmorgni. Á mánudögum var frídagur og þennan morgun ætlaði ég sko að sofa út. En ég vaknaði upp til að biðja fyrir nemendum sem voru að koma frá vopnafirði. Eina sem ég vissi var að biðja um vernd Guðs yfir þau og notaði tungutalið. Ég hafði svo strax samband við þau hvort eitthvað hafði skeð. Það sem skeði var að það var hestur á veginum sem stefndi beint á bílinn en þau höfðu ekki hugmynd hvernig þau komust framhjá hestinum því þetta var á svona vegi sem er við fjall.

4. Spámannlegt tungutal. Það er tungutal þar sem einn kemur fyrir framan allan söfnuðinn og talar tungum og síðan annar kemur og útleggur. Biblían segir að ekki tala allir tungum að þá á hún við það í þessu samhengi. Þá á ég við að allir hafa tungutal til persónulegrar uppbyggingar en það er ekki öllum gefið að tala spámannlegt tungutal og útleggja. Spámannlegt tungutal er til að byggja upp söfnuðinn í heild sinni. Þá á ég við að tungutal til persónulegrar uppbyggingar er bara fyrir einstaklinginn sjálfan. En Spámannlega tungutalið til að byggja upp allan söfnuðinn.

Við sjáum það að tungutalið gerir gæfumunin í trúargöngu okkar. Þegar við göngum fram í þessari gjöf að þá verður óvinurinn hræddar við okkur. Þess vegna hefur hann haft sig allan við að koma þessu út úr kirkjunni svo að hún verði máttlausari. En ég nota tungutalið mikið og er bara ánægður með að óvinurinn skuli fá niðurgang þegar hinir kristnu ganga fram í þessari gjöf...

keyrt á lítið barn og stungið af

Manni finnst þetta svoldið allvarlegt að láta sig hverfa svona af vettvangi. Annað hvort hefur aðilinn verið í annarlegu ástandi eða haldið að hann hefði drepið barnið... maður er bara orðlaus yfir þessu

Ók á barn og stakk af

Nauðgun

Einn allvarlegasti glæpurinn er nauðgun. Þetta er ekki bara eitthvað sem lætur konuna líða ílla í smástund heldur eitthvað sem hefur áhrif á þær í langan tíma og sumar ná alldrei að jafna sig.

Einu sinni las ég viðtal í DV við konu þar sem hún lýsti því að nauðgun væri morð á sálinni. Nema að konan þarf að lifa með þessu alla ævi. En karlmönnum er líka nauðgað bæði af konum og öðrum karlmönnum. Þannig að það er kannski betra að skrifa þetta í því samhengi.

Ungur maður sem fer i fangelsi og er nauðgað þar. Hvað er það sem gerist innra með þessum unga manni? Það er eitthvað sem ég get ekki svarað persónulega sjálfur. En kannski er einhver sem þekkir einhvern sem hefur verið nauðgað. Reyndar veit ég um tvo og jafnvel fleyrri sem hafa lent í þessu ef ég hugsa betur út í það. Ég veit allavegana að með annan þeirra er satt. En hvernig er hann? Hann er á kafi í fíkniefnum og var það fyrir en sjálfsvirðing hans hefur verið skemmd.

Það sama er með stelpur sem lenda í nauðgun. Ég veit um sumar stelpur sem líður mjög ílla yfir því og líta niður á sig fyrir það sem gerðist. Sumar missa sjálfsvirðinguna og fara sofa hjá út um allt. Þær halda að ef einhver sýni þeim áhuga kynferðislega að þá séu þær viðurkenndar. En ég veit líka til þess að nauðgun hafi orðið til þess að stelpur vilji taka sitt eigið líf því að þær hata sjálfar sig eftir þennan verknað.

En eru refsingar fyrir svona verknað nógu strangar? Konu sem er nauðgað er jafnvel dáin á sálinni allt sitt líf og þarf að lifa með þessu. En sá sem fremur verknaðinn fær smá refsingu og er svo laus. Er það sanngjarnt að menn fái bara nokkra mán fyrir svona? Ætti ekki að vera margfallt strangari dómur yfir þeim sem slíkt fremja?

Hugleiðing um fyrirgefninguna

 

^{Matteusarguðspjall hugleiðing um fyrirgefninguna}

^Matt.6:14Ef þér fyrirgefið mönnum misgjörðir þeirra þá mun og faðir yðar himneskur fyrirgefa yður. ¹⁵En ef þér fyrirgefið ekki öðrum mun faðir yðar ekki heldur fyrirgefa misgjörðir yðar.

 

Fyrir sumum að þá hafa þeir haldið að þeir eigi að fyrirgefa öllum áður en Guð getur fyrirgefið þeim. Þessi hugmynd um fyrirgefninguna er lýgi. Og það hún væri ómöguleg í framkvæmd fyrir flesta menn. En hvað eiga þá þessi 2 vers við? Grunnurinn er alltaf sá að Guð hefur fyrirgefið þér. Þeir aðilar sem vilja ekki fyrirgefa eru aðilar sem hafa greynilega ekki meðtekið það að þeim sé fyrirgefið.

Þetta er eins og sagan um manninn sem skuldaði það mikið að þó svo að hann hefði verið alla ævi að vinna fyrir skuldinni að þá hefði hann alldrei getað borgað hana. Konungurinn gefur honum upp skuldina. Maðurinn er frjáls og sér aðila sem skuldar honum bara smotterí. Hann vill ekki gefa þessum manni upp skuldina heldur lætur kasta honum í fangelsi fyrir hana. Þegar konungur heyrir þetta þá lætur hann sækja manninn sem hafði skuldað mikið. Konungurinn spyr hann. Gaf ég þér ekki upp skuld þína? Hann svarar jú konungur þú gafst upp mína skuld. Konungurinn svarar: Bar þér þá ekki einning að gefa upp skuldina við náunga þinn sem þó skuldaði þér mjög lítið? Maðurinn svarar jú konungur: Konungurinn segir við menn sína, farið með hann og varpið honum í fangelsi.

Konungurinn er Jesús. Maðurinn sem skuldaði mikið er við. Synd okkar er það mikil að við getum alldrei greitt fyrir hana. Aðilinn sem við vildum ekki gefa upp skuldina eru þeir sem brjóta gegn okkur.

Ein af skildum náðarinnar er að fyrirgefa öðrum. Þegar við fyrirgefum þá verðum við sjálf frjáls og það er eitthvað sem gerist í lífum þeirra sem við fyrirgefum. Guð fær að komast að í lífum þeirra. Þegar við viljum ekki fyrirgefa þá safnast saman hatur reiði og beiskja innra með okkur,sjúkdómar fara að komast oflr. Þess vegna er alltaf best að velja það að fyrirgefa allveg sama hvað aðrir hafa gert okkur. Við fyrirgefum öðrum það smá sem þeir gera okkur því að okkur hefur verið fyrirgefið mikið.

kosningar í gangi:)

Núna standa yfir kosningar á http://minnsirkus.is     þar er verið að kjósa ýmsa titla. Í fyrra vann ég allavegana titilinn bloggari ársins og er með flest atkvæði núna í þeirri kosningu og búin að vinna titilinn sem vinsælasti bloggarinn 2007...

Sumir myndu eflaust halda að maður væri að monta sig en svo er ekki... ástæðan fyrir þessu er sú að það væri sniðugt að hafa svona kosningar á blog.is líka:)

Föðurýmynd

Hvað er að vera faðir? Ég get ekki sagt að ég hafi haft góða mynd af feðrum sem barn. Og í rauninni var mynd mín af feðrum að þeir væru vondir og refsandi.

^Matt.23:9Þér skuluð ekki kalla neinn föður yðar á jörðu því einn er faðir yðar, sá sem er á himnum.

Þegar ég las í Biblíunni um að Guð væri faðir okkar að þá þurfti ég að læra hvað það væri að eiga góðan föður. Ég þurfti að læra upp á nýtt að vita hvað Faðir er. Svona til að útskýra málið betur, að þá hef ég átt 2 fósturfeður. Sá fyrri læsti mig inn í skápum og reyndi að drepa mig þegar ég var 4 ára. Sá seinni braut mig mikið niður með orðum og ég forðaðist að umgangast hann og vildi ekki vera heima hjá mér út af honum. Blóðfaðir minn sagði mér að fara í DNA þegar ég frelsaðist.

Á þeim tíma fór ég að læra að líta á Guð sem Faðir. Því að hinir voru ekkert að standa sig í stykkinu. Þetta vers sem er hér fyrir ofan kom þá til mín. Þó svo að þetta talaði til mín á þennan hátt þá. Þá er bókstafleg merking versins önnur. Þetta vers talaði til mín að ég ætti himneskan Föður sem myndi sjá um mig og gefa mér allt það sem ég þarf og aga mig til.

En rétt meining þessa vers er augljós. Því að þegar maður les það í samhengi.

Einn er yðar meistari

¹Þá talaði Jesús til mannfjöldans og lærisveina sinna: ²„Á stóli Móse sitja fræðimenn og farísear. ³Því skuluð þér gera og halda allt sem þeir segja yður en eftir breytni þeirra skuluð þér ekki fara því þeir breyta ekki sem þeir bjóða. ⁴Þeir binda þungar byrðar og leggja mönnum á herðar en sjálfir vilja þeir ekki snerta þær einum fingri. ⁵Öll sín verk gera þeir til að sýnast fyrir mönnum, þeir breikka minnisborða sína og stækka skúfana. ⁶Ljúft er þeim að skipa hefðarsæti í veislum og æðsta bekk í samkundum, ⁷láta heilsa sér á torgum og kallast meistarar af mönnum. ⁸En þér skuluð ekki láta kalla yður meistara því einn er yðar meistari og þér öll bræður. ⁹Þér skuluð ekki kalla neinn föður yðar á jörðu því einn er faðir yðar, sá sem er á himnum. ¹⁰Þér skuluð ekki heldur láta kalla yður leiðtoga því einn er leiðtogi yðar, Kristur. ¹¹Sá mesti meðal yðar sé þjónn yðar. ¹²Hver sem upp hefur sjálfan sig mun auðmýktur verða en sá sem lítillækkar sjálfan sig mun upp hafinn verða.

set hérna smá úr Comentary úr Ilumina forriti hér til að útskýra þetta nánar en reyndar bara á ensku.

In these words, Jesus described true discipleship. Don’t ever let anyone call you “Rabbi,” did not mean that Jesus refused anyone that title. Rather, this means that a learned teacher should not allow anyone to call him “rabbi” in the sense of “great one.” Why? Because there is only one “Great One,” one teacher, and all rabbis are under his authority. True disciples are united under one authority (all of you are on the same level as brothers and sisters) and do not establish a hierarchy of importance.
Don’t address anyone here on earth as Father does not mean that we cannot use the word for a parent. Again, Jesus was speaking in the context of the rabbi and disciple relationship. Disciples would call their rabbi “father,” and the relationship could be compared to that between a father and son. This command gives the flip side of the first one. While rabbis must not accept homage from disciples, the disciples were not to revere any rabbi or put him on a pedestal.
The third command repeats the first one, but adds the emphasis of the Messiah. All rabbis (all learned teachers) fall under the authority of one master. Jesus, of course, was referring to himself.

Ástæðan fyrir þessari pælingu er einfaldlega vegna þess. Að þó svo að vers þýði ákveðið. Þá megum við alldrei vera það heft að leyfa ekki orðinu að tala til okkar. Það er allt annað að deila því hvernig orðið talar til okkar heldur en að setja fram einhverjar kenningar sem færu þá í flokk sem kallast villukenningar. Því maður má alldrei koma með einhverjar kenningar um eitthvað sem orðið segir ekki.

Orðið talaði til mín á ákveðin hátt um Guð Föður og það er allgjörlega í samræmi við það, hvernig hann hefur opinberað sig fyrir börnum sínum. ( Börn Guðs eru þau sem hafa veit Jesú viðtöku)

En nóg um það...

 

Skiptir máli hvenær hvíldardagurinn er?

Skiptir máli hvenær fólk tekur sér hvíldardag? eða er einn dagur eitthvað réttari en annar? Er laugardagur hinn rétti hvíldardagur?