Skiptir máli hvenær hvíldardagurinn er?

Skiptir máli hvenær fólk tekur sér hvíldardag? eða er einn dagur eitthvað réttari en annar? Er laugardagur hinn rétti hvíldardagur?

Athugasemdir

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 26.11.2007 kl. 01:17]

Sæll Sigvarður. Ég vil leyfa mér að setja hér inn samantekt sem ég gerði vegna sams konar umræðu fyrr :

Alltaf gaman að sjá Hvítasunnumenn sem halda fram, með réttu eins og einhver fyrsti bókstafstrúarmaðurinn : Marteinn Lúther, að við eigum að fara eftir Ritningunni en ekki mannasetningum. Því er merkilegt að sjá þá streitast við að halda ekki Hvíldardaginn heilagan eins og Ritningin er uppfull af reglum og ákvæðum þar um. Ég skal fúslega viðurkenna að sem Þjóðkirkjumaður á ég við ramman reip að draga þó ég haldi Hvíldardaginn, hinn 7. dag vikunnar. Ég er samt óþreytandi að koma þessum sannleik að. Það er reynt að læða því að okkur , eins og fram á þriðju öld, að Hvíldardagurinn/Sabbatsdagurinn sé fyrir gyðinga, ekki aðra. Guð gaf manninum eins og kunnugt er Hvíldardaginn, ekki bara gyðingum eins og auðvelt er að lesa sér til um í Ritningunni. Það er ekkert sérstaklega eignað gyðingum nema síður sé. 

Hafi Kristur ætlað okkur að skipta um Hvíldardag, hlyti Hann að hafa tekið slíkt skýrt fram í Orði sínu. En þar er ekki að finna einn stafkrók um að Guð hafi flutt helgihald 7. dagsins yfir á sunnudaginn, 1. dag vikunnar. Hins vegar finnum við athyglisverða hvatningu Jesú Krists til allra lærisveina sinna um trúmennsku varðandi Hvíldardaginn um alla framtíð. Lærisveinarnir höfðu spurt Jesú um hvaða tákn yrðu til að sýna þeim að endir veraldar væri nálægur. Þá boðaði Hann að fyrst yrði Jerúsalem lögð í rúst, sem rættist árið 70 e. Kr., og að enn mundi líða langur tími, en alltaf skyldu þeir varðveita helgihald 7. dags vikunnar. Sjá 20. vers 24. kafla

Matteusarguðspjalls:

Biðjið, að flótti yðar verði ekki um vetur eða á Hvíldardegi.

 Þ.e.a.s flótti þeirra úr Jerúsalem, sem gerðist árið 70 eftir Krist, eða um 40 árum eftir krossdauða Krists og upprisu. Lítið nú bara á ! Jesú var annt um að lærisveinar Hans hefðu áfram í heiðri helgihald Hvíldardagsins, 7. dag vikunnar, laugardagsins, löngu eftir dauða Hans og upprisu.



Páll og Barnabas höfðu líka í heiðri þetta boðorð um helgi Hvíldardagsins löngu eftir að Jesús reis upp frá dauðum. Við skulum skoða 42.- 44. vers í



Postulasögunni:

Þegar þeir gengu út, báðu menn um, að mál þetta yrði rætt við þá aftur næsta Hvíldardag.  Og er samkomunni var slitið, fylgdu margir Gyðingar og guðræknir menn, sem tekið höfðu trú Gyðinga, þeim Páli og Barnabasi. En þeir töluðu við þá og brýndu fyrir þeim að halda sér fast við náð Guðs. Næsta Hvíldardag komu nálega allir bæjarmenn saman til að heyra orð Drottins.



Hér er greinilega sýnt frá á það, að hinir kristnu lærisveinar Drottins héldu áfram, eftir upprisu Jesú Krists, að safnast saman á samkomum og guðsþjónustum á Hvíldardegi Drottins. Ekkert hafði breyst! Það er að finna athyglisverða yfirlýsingu í Biblíunni um óbreytanleika Drottins. Þetta er það vers serm Hvítasunnumenn ítreka hvað mest þeir mega á Omega.  Sjáum hvað segir í áttunda versi 13. kafla Hebreabréfsins :

Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir.


Já, Drottinn er alltaf hinn sami og Hann breytist ekkert. Og Hann breytir heldur ekki lögum sínum, stjórnarskrá ríkis síns. Það er engin þörf á að breyta lögum Guðs. Hins vegar þurfum við að breytast og við þurfum að læra að elska fyrirmæli Drottins.



Svo segir í 22.-23. versi í 66. kafla Jesaja :

Já, eins og hinn nýi himinn og hin nýja jörð, sem ég skapa, munu standa stöðug fyrir mínu augliti segir Drottinn eins mun afsprengi yðar og nafn standa stöðugt. Og á mánuði hverjum, tunglkomudaginn, og á viku hverri, Hvíldardaginn, skal allt hold koma til þess að falla fram fyrir mér segir Drottinn. 

Við skulum rifja hér upp fyrirheit Guðs varðandi Hvíldardaginn, eins og við getum lesið um það  í  13.-14. versi í 58. kafla

Jesaja :

Ef þú varast að vanhelga Hvíldardaginn, varast að gegna störfum þínum á helgum degi mínum, ef þú kallar Hvíldardaginn feginsdag, hinn helga dag Drottins heiðursdag og virðir hann svo, að þú framkvæmir ekki fyrirætlanir þínar, annast ekki störf þín né talar hégómaorð, þá munt þú gleðjast yfir Drottni og þá mun ég láta þig fram bruna á hæðum landsins og láta þig njóta arfleifðar Jakobs föður þíns, því að munnur Drottins hefir talað það.



Sá sem vill þiggja aðra títt nefnda gjöf sem Guð gefur fólki sínu, þ.e. fyrirgefninguna og eilífa lífið, vill sá hinn sami ekki líka þiggja þessa góðu gjöf frá Honum sem Hvíldardagurinn er? Lítum á hvernig Esekíel spámaður orðaði þetta í 12. versi 20. kafla



Esekiel :

Ég gaf þeim og Hvíldardaga mína, að þeir væru sambandstákn milli mín og þeirra, til þess að menn skyldu viðurkenna, að ég, Drottinn, er sá, sem helgar þá. 

Hvað hafði sjálfur Frelsarinn að segja um lög sín og meginreglur? Lítum á vers 17-19 í 5. kafla

Matteusarguðspjalls :

Ætlið ekki, að ég sé kominn til að afnema lögmálið eða spámennina. Ég kom ekki til að afnema, heldur uppfylla. Sannlega segi ég yður: Þar til himinn og jörð líða undir lok, mun ekki einn smástafur eða stafkrókur falla úr lögmálinu, uns allt er komið fram. Hver sem því brýtur eitt af þessum minnstu boðum og kennir öðrum það, mun kallast minnstur í himnaríki, en sá, sem heldur þau og kennir, mun mikill kallast í himnaríki. 

 Og hvað gerðu lærisveinar Drottins löngu eftir uprisu hans og uppstigningu til himins hvað helgihald snerti? Það getum við lesið um  í orðum Páls postula í 2. versi 17. kafla


Postulasögunnar :

Eftir venju sinni gekk Páll inn til þeirra, og þrjá Hvíldardaga ræddi hann við þá og lagði út af ritningunum,



Páll postuli sótti kirkju á Hvíldardegi Drottins, 7. dag vikunnar. Hvað hefur breyst, og hvernig breyttist það?



Kristin kirkja, á öldum vanþekkingar og fáfræði, segist hafa skipt um Hvíldardag með eigin valdi. Eftirfarandi yfirlýsingu er að finna á 50. blaðsíðu í Lærdómskveri kaþólskra kenninga eftir Peter Geiermann, Þar í nokkrum spurningum og svörum segir orðrétt:



“Spurning: Hvaða dagur er Hvíldardagur?
Svar: Það er laugardagurinn.
Spurning: Hvers vegna höldum við sunnudaginn þá helgan?
Svar: Vegna þess að Kaþólska kirkjan færði helgi Hvíldardagsins yfir á sunnudaginn.”



Um þessa breytingu á Hvíldardegi Drottins hafði hinn frægi kardínáli, James Gibbon í Baltimore í Bandaríkjunum, þetta að segja: “Kaþólska kirkjan staðhæfir, að hún hafi gert breytinguna. Og þessi breyting er merki þess, að kirkjan hefur vald og myndugleik í andlegum málum.”



Sömuleiðis er hér  tilvitnun í kaþólskar heimildir í blaðinu The Catholic Record,  1. september, 1923. Þar segir orðrétt:

“Sunnudagurinn er merki um vald okkar. . . . . Kirkjan er ofar Biblíunni, og breyting Hvíldardagsins er sönnun þessarar staðreyndar.” 

Hvaða augum lítur  Jesú Kristur það þegar menn fikta við Orð Guðs? Sjáum um það í 3. versi sem og í  því 7.-9. versi 15. kafla



Matteusarguðspjalls :

Hann svaraði þeim: Hvers vegna brjótið þér sjálfir boðorð Guðs sakir erfikenningar yðar? . . . .-Hræsnarar, sannspár var Jesaja um yður, er hann segir: Lýður þessi heiðrar mig með vörunum, en hjarta þeirra er langt frá mér. Til einskis dýrka þeir mig, er þeir kenna þá lærdóma, sem eru mannasetningar einar. 

Sjálft Nýja testamentið leggur ríka áherslu á það, að öll boðorðin séu í gildi áratugum eftir dauða og upprisu Jesú Krists. Þetta kemur hvað best í ljós í Jakobsbréfinu og Opinberunarbókinni. Skoðum fyrst 10.-12. vers annars kafla



Jakobsbréfsins :

Þótt einhver héldi allt lögmálið, en hrasaði í einu atriði, þá er hann orðinn sekur við öll boðorð þess. Því sá sem sagði: Þú skalt ekki hórdóm drýgja , hann sagði líka: Þú skalt ekki morð fremja. En þó að þú drýgir ekki hór, en fremur morð, þá ertu búinn að brjóta lögmálið. Talið því og breytið eins og þeir, er dæmast eiga eftir lögmáli frelsisins.



Hér nefnir Jakob fáein boðorðanna til þess að enginn velkist í vafa um hvaða lög og reglur Guðs hann eigi við, sem sé Boðorðin tíu. Brjóttu gegn einu þeirra og þú hefur brotið þau öll, segir þessi lærisveinn Krists a.m.k. 30-40 árum eftir dauða og upprisu Jesú Krists. Lærisveinninn Jóhannes skrifaði um boðorðin, þegar hann var kominn á efri ár og langt um liðið frá upprisu Jesú Krists. Hann segir í 3.-4. versi annars kafla



fyrra  Jóhannesarbréfs :

Og á því vitum vér, að vér þekkjum hann, ef vér höldum boðorð hans.  Sá sem segir: Ég þekki hann, og heldur ekki boðorð hans, er lygari og sannleikurinn er ekki í honum. 

Annað Þessalónikubréf 2. kafli vers:9-12 :

Lögleysinginn kemur fyrir tilverknað Satans með miklum krafti, lygatáknum og undrum og með alls konar ranglætisvélum, sem blekkja þá, sem glatast, af því að þeir veittu ekki viðtöku og elskuðu ekki sannleikann, svo að þeir mættu verða hólpnir. Þess vegna sendir Guð þeim megna villu, til þess að þeir trúi lyginni. Þannig munu allir þeir verða dæmdir, sem hafa ekki trúað sannleikanum, en haft velþóknun á ranglætinu.



Í augum Guðs er mikilvægt að við lærum ekki aðeins að þekkja sannleikann, þar með taldar meginreglur Drottins, heldur einnig að við lærum að elska sannleikann. Það er mikill munur á því að þekkja sannleika Guðs og að elska þann sama sannleika. Lítum nú aftur í Gamla testamentið og sjáum viðhorf Guðs gagnvart þeim sem áttu að sýna öðrum fordæmi í þessu efni, en brugðust gjörsamlega. Þetta sjáum við í  26. versi 22. kafla



Esekíels :

Prestar hennar hafa brjálað lögmáli mínu og vanhelgað helgidóma mína. Þeir hafa engan mun gjört á því, sem heilagt er og óheilagt, og eigi frætt menn um muninn á óhreinu og hreinu, og þeir hafa lokað augum sínum fyrir Hvíldardögum mínum, svo að ég vanhelgaðist meðal þeirra.



Gleyymum því ekki  að Boðorðin tíu eru stjórnarskrá Guðsríkis og að allt fólk Guðs mun hafa þau í heiðri um alla eilífð. Það er því mikilvægt að við virðum þau núna, einig hér í þessu ríki sem við lifum í nú. Margt fleira mætti tína til um þetta áhugaverða efni. En nú ætti sérhverst kristinn að íhuga þann boðskap sem prestar, hvort sem er Hvítasunnuhreyfingarinnar, Kaþólikka eða Þjóðkirkjunnar, hafa að færa söfnuðum sínum um Hvíldardag/Sabbatsdag Drottins og bera það saman við Ritninguna eins og t.d. hér hefur verið vísað í.

Sjáið hvort þeir taki Orð Drottinns fram yfir mannasetningar eins og Hann kallaði þær. Ég spái því að sannkristnir muni verða mjög undrandi yfir boðskap presta sinna og fræðimanna.

[NN (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 01:42]

Heil og sæl, Já Amen segi ég nú bara, þetta eru nú fleiri ritningarstaðir en ég var með í huga. Ég hef upplifað undanfarið mjög miklar blessanir á því að halda hvíldardaginn heilagan ...verið ótrúlega blessuð og að sama skapi hefur sinnuleysi Krossins, Hvítasunnunar og fleiri söfnuða farið í taugarnar á mér. Ef eitt boðorð er brotið svona ...hvað þá næst eða hvar eru fleiri sprungur í kenningunum. En að elska Drottinn er undursamlegT og náð Hans er svo sannanlega ný á hverjum degi og alls ekki þrotin, stendur til boða mér og þér ...alltaf. Bkv, NN

[Þórarinn Þ Gíslason (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 04:18]

 Ekki allveg með á nótunum,en fylgist með.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 26.11.2007 kl. 09:25]

Reyndar verð ég að viðurkenna að ég hef ekki allveg haft þennan dag í heiðri, þar sem það er engin áhersla lögð á hann þar sem ég er. Ég hef reyndar oftast haft laugardagana sem daga sem ég geri voða lítið nema að fara á samkomu og kannski fótbolta. En það vill svo til að í þessi 3 skipti sem ég hef farið í fótbolta á laugardegi hef ég slasast og núna er ég tognaður í sin fyrir ofan hné og krossbandið í hönk. Þetta hefur alldrei áður komið fyrir.. Þannig að líklegast hættir maður bara að spila á laugardegi...

En þetta er satt maður á ekki að flokka það sem manni hentar úr. Hvíldardagurinn er ekki bara hafður í vanheiðri, heldur er fullt af fólki sem byggir ekki upp bænalíf sitt upp á ritningunni og samstarfi við Heilagan Anda eins og á að gera. Biblían bendir alltaf á að biðja til Föðurins í Jesú nafni. En sumir biðja alltaf beint til Jesú, En Jesús sagði samt hvað sem þið biðjið Föður minn um í mínu nafni mun ég veita ykkur. Síðan þegar lærisveinarnir spurðu hvernig ætti að biðja að þá sagði Jesús: Faðir vor þú sem ert á himnum. Biblían er alltaf að benda okkur á að biðja til Föðurins. En sumir segja að það skipti engu máli hvernig maður biðji. En eru svo með nefið ofan í öllum til að gá hvort þeir séu að fá sér að ríða fyrir hjónaband. Samt er skilgreining Guðs á hjónabandi sú að þegar maður hefur sofið hjá konu má maður ekki skilja við hana. Það er ekki bara Hvíldardagurinn sem er vanvirtur heldur líka bænalífið, síðan vanvirðir fólk safnaðarsamkomur sínar með því að vera trufla á samkomum, rápa mikið og vera tala meðan á samkomum stendur oflr. Virðingin gagnvart lögum Guðs er ekki nógu mikil og það er bara eins og fólk sé eins og sofandi sauðir...

[NN (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 09:34]

Strákurinn minn hefur einmitt viljað spila fótbolta á hvíldardeginum og ég segi við hann ...ekki vera að spá í æfingu á laugardegi ...Drottinn mun bless þig tvöfalt alla hina dagana og gefa þér extra kraft og fullt af mörkum hinar æfingarnar ... gengur stundum en ekki alltaf ...talandi um fótbolta ...áfram Arsenal ...er það ekki bara

[NN (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 09:37]

Og Sigvarður ...Ég bið Drottinn að blessa þig og vernda, gefa þér skjótan og góðan bata ...í Jesús góða nafni,  Amen.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 26.11.2007 kl. 11:58]

Ég ætla að tala við strákana sem eru að spila líka, því þetta er kallað Samhjálparboltinn. Það væri kannski sniðugra að æfa á sunnudögum og fara svo á samkomu eftir æfingu. Æfingin er alltaf kl 2 í sporthúsinu:)

Takk fyrir bænina:) Arsenal er sko besta liðið:) enda konunglegt félag og við er börn konung konungana:)

[NN (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 16:08]

Nákvæmega ....flott að fara á samkomu eftir á ...ekki nema þið haldið hvíldardaginn heilagan hvorir með öðrum og stofnið samkomu g biblíulestra kl:14 ...þá kem ég

[NN (IP-tala skráð) 26.11.2007 kl. 16:13]

...og ef ég skipulegg samkomur á hvíldardeginum kl: 14 ...þá koma allavena þú og predikarinn?

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 27.11.2007 kl. 18:35]

já reikna nú með því hehe

[Þorgeir Arason, 28.11.2007 kl. 09:18]

Sæll, Sigvarður, og þakka þér ágæta pistla um fagnaðarerindið í Kristi.

Mikill meirihluti kristinna manna í heiminum heldur hvíldardaginn heilagan á sunnudegi, fyrsta degi vikunnar. Ástæðan er fyrst og fremst sú, að Drottinn reis upp frá dauðum á sunnudegi. Upprisa Drottins er mesti fagnaðaratburður kristindómsins, og því fögnum við dauða og upprisu Krists á hverjum sunnudegi í guðsþjónustunni.

Það liggja þó einnig gild rök að baki því, að halda hvíldardaginn á laugardegi, og virði ég þau rök. Ekki eru gefnar skýrar leiðbeiningar í Guðs orði um að "skipta um hvíldardag," rétt er það, en kristnir menn eru undir nýjum sáttmála í blóði Krists, sem uppfyllt hefur gamla sáttmálann. Því gildir um þetta og svo margt annað, að róttæk breyting verður með Kristi. "Prédikarinn" vísar hér að ofan í fjölda ritningarstaða því máli sínu til stuðnings, að biblíuleg rök séu einungis fyrir því, að halda hvíldardaginn á laugardegi. En hann gleymir 10. kafla Postulasögunnar, þar sem Guð lýsir þau dýr, sem hinn gyðing-kristni Pétur taldi vanheilög og óhrein, vera hrein til átu. Þessi kafli merkir, að kristnum mönnum beri ekki að túlka allt úr gamla sáttmálanum bókstaflega, þar sem nýi sáttmálinn er betri en hinn gamli. Kristur er okkar Guð og því fögnum við upprisudegi hans.

Snemma tóku frumkristnir menn, leiddir í heilögum anda að því er ég trúi, að halda samkomur sínar á sunnudegi, upprisudegi Drottins, og fagna þá mestu hátíð vikunnar. Það er undarlegt, að kaþólska kirkjan telji þetta til marks um eigið vald, eins og tilvitnun "Prédikarans" sýnir. Kirkjan er ekki ofar Ritningunni. En kirkja Jesú Krists í heiminum varð til löngu áður en ritun og samsetningu Ritningarinnar lauk, því má ekki heldur gleyma.

Mestu skiptir auðvitað, að hvíldardagurinn sé haldinn hátíðlegur, og ekki stöndum við Íslendingar okkur almennt vel í því. Sjálfur er ég þar alls ekki undanskilinn, því miður.

Mig langar að lokum að benda ykkur á ágætan sálm sr. Friðriks Friðrikssonar, þar sem hann nefnir þrenn rök fyrir því, að sunnudagur sé dagur Drottins: 1) Sköpun heimsins hófst á sunnudegi með orðunum "Verði ljós!"; 2) Upprisa Drottins átti sér stað á sunnudegi; 3) Heilagur andi var gefinn lærisveinunum á sunnudegi og þar með kirkja Jesú Krists stofnsett á jörðu.

Með kveðju, Þorgeir.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 28.11.2007 kl. 14:43]

Þetta er rosagóð orð hjá þér Þorgeir en varðandi þetta í 10 kaflanum í Post að þá þýðir þetta það að fagnaðarerindið er ekki einungis fyrir Gyðinga heldur alla menn. Fyrst til að byrja með var bara predika til Gyðinga en þegar Páll kom þá fór hann að predika yfir heiðingjum sem flokkast sem þeir sem eru ekki Gyðingar. Þarna gefur Drottinn leyfi að öllum mönnum sé frjálst að meðtaka fagnaðarerindið... En þess vegna fatta ég ekki hvernig menn sjá eitthvað annað úr þessum kafla því með því að lesa vel í kringum þessi vers að þá er þetta svo augljóst fyrir mér:)

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 28.11.2007 kl. 15:17]

SABBATH

OVERVIEW
The word “Sabbath” comes from the Hebrew word that means “cease” or “stop.” The Sabbath was a day (from Friday evening until Saturday evening in Jesus’ time) when all ordinary work stopped. The Scriptures tell us that God gave his people the Sabbath as an opportunity to serve him and as a reminder of two great truths in the Bible: Creation and redemption. The Sabbath was to be a day of rest and worship—a day set aside for spiritual, mental, and physical refreshment.
After Jesus’ resurrection, the Christian believers began to worship on the Lord’s Day, the first day of the week, the day of the Lord’s resurrection (1 Corinthians 16:1-2). But the model for the Lord’s Day was the Sabbath.

THE SABBATH IN THE OLD TESTAMENT
The relationship between Creation and the Sabbath is first expressed in Genesis 2:2-3. God “ceased” his work in Creation after six days and then “blessed” the seventh day and “declared it holy.” In the fourth commandment (Exodus 20:8-11), God’s “blessing” and “setting aside” of the seventh day after Creation form the basis of his demand that the Israelites should remember the seventh day as a day of Sabbath rest.

GOD’S REST
The idea of God resting from his work is a startling one. It comes across even more vividly in Exodus 31:17, where God tells Moses how he was refreshed by his day of rest. This picture of the Creator as a manual laborer is one the Bible often describes. There is no doubt that God talks about the Sabbath in this way to show people that they must follow the pattern the Creator has set for them. A day of rest is necessary for individuals, families, households, and even animals (20:10).
The Sabbath’s setting in the biblical account of Creation implies that it is one of the rules in the Old Testament that is meant for all people and not just for Israel. When God included the Sabbath law in the Ten Commandments, it emphasized its importance. The Ten Commandments had a special position in Old Testament law. It was the only law spoken by God’s voice (Exodus 20:1), written by his finger (31:18), and placed in the ark of the covenant which was a very important part of Israel’s worship services (25:16). The New Testament also emphasizes the fact that the Ten Commandments describe principles that are important for all people in all places at all times. Whether or not Sunday is recognized as the Christian Sabbath, Christians should accept the importance of the Sabbath described in the Bible. God’s instructions require all people to observe a regular weekly break from work.

GOD’S LAW
Significantly, the second idea behind the teaching in the Bible about the Sabbath—the idea of redemption—is also featured in the Ten Commandments. God’s law about the Sabbath, which was already described in Exodus 20:8-11, reappears in Deuteronomy 5:12-15. However, in this passage, God gives the people a different reason for observing the Sabbath day: “Remember that you were once slaves in Egypt and that the LORD your God brought you out with amazing power and mighty deeds. That is why the LORD your God has commanded you to observe the Sabbath day” (5:15).
The differences between these two accounts of the Sabbath are important. The first (Exodus 20) is addressed, through Israel, to all people as created beings. The second (Deuteronomy 5) is directed to Israel as a nation of God’s redeemed people. Because of this, the Sabbath is God’s signpost. It points not only to his goodness toward all people as their Creator but also to his mercy toward his chosen people as their Redeemer.

GOD’S JUSTICE
There is one other significant point in Deuteronomy’s version of the Sabbath commandment that must not be missed. After God prohibits all work on the Sabbath day, he adds an explanatory note: “On that day no one in your household may do any kind of work. This includes you, your sons and daughters, your male and female servants, your oxen and donkeys and other livestock, and any foreigners living among you. All your male and female servants must rest as you do” (Deuteronomy 5:14). Practical concern for others is an idea found in all of God’s laws in the Old Testament. Because God was merciful to the people of Israel while they were slaves in Egypt, he expected the Israelites to show loving concern for the people who served them. The Sabbath Day offered the Israelites a perfect opportunity to show this loving concern. During Jesus time, many of the Israelites had forgotten this very important idea behind the Sabbath Day. Because of this, Jesus was especially sure to emphasize the humanitarian side of the Sabbath observance (Mark 3:1-5).
When the Old Testament describes a “sabbatical year,” it develops this humanitarian theme even further (Exodus 23:10-12, Leviticus 25:1-7, and Deuteronomy 15:1-11). This law stated that every seventh year the land was to lie fallow and be uncultivated (Leviticus 25:4). It needed a regular rest just as much as the people it sustained. The primary purpose of this law was to show loving concern for the people who worked the land: “But you, your male and female slaves, your hired servants, and any foreigners who live with you may eat the produce that grows naturally during the Sabbath year. And your livestock and the wild animals will also be allowed to eat of the land’s bounty” (25:6-7). Deuteronomy 15:1-11 extends the same humanitarian principle into the world of business. The law of the sabbatical year commanded that the people of Israel must cancel all of their debts. For people who refused to loan money out because the sabbatical year was approaching, the law added a warning and a promise: “Do not be mean-spirited and refuse someone a loan because the year of release is close at hand. If you refuse to make the loan and the needy person cries out to the LORD, you will be considered guilty of sin. Give freely without begrudging it, and the LORD your God will bless you in everything you do” (Deuteronomy 15:9-10).
The sabbatical year was obviously a great test of the Israelites’ obedience to God. It also required them to depend on God for their livelihood and food during that year. In some cases, the temptation to turn a blind eye was too strong. However, history shows us that Israel was usually courageous by observing the law on many occasions, despite threats of invasion and famine. Both Alexander the Great and the Romans excused Jews from paying taxes every seventh year because the Jews were so faithful to their religious beliefs.

SABBATH RULES
Returning from the seventh year to the seventh day, the Old Testament law goes into considerable detail about the types of work that may and may not be done by God’s people on the Sabbath day. The rules about the Sabbath were not meant to rule out activity of any kind. Instead, the laws were meant to stop regular, everyday work, because if God had set aside the Sabbath (Exodus 20:11), the most obvious way of being disrespectful was to treat it just like any other day. Rules were spelled out in specific terms that the farmer (34:21), the salesman (Jeremiah 17:27), and even the housewife (Exodus 35:2-3) would understand.
The details may seem trivial to people today, but obedience to the Sabbath law was seen as the main test of the people’s loyalty to God. It was made quite clear that willful disobedience of the Sabbath law required the harsh punishment of death (Exodus 35:2), and the fate of the person who was caught gathering wood in defiance of Sabbath regulations showed that this was not an idle threat (Numbers 15:32-36).
Because it involved so many rules and regulations (and with the death penalty overhanging all), the Sabbath Day easily could have become a day when the Israelites were more afraid of committing an offense than worshiping the Lord and enjoying a weekly rest. However, God intended the Sabbath to be a blessing, not a burden. Above everything else, it was a weekly sign that the Lord loved his people and wanted to draw them into a closer relationship with him. People who valued that relationship with God enjoyed the Sabbath and they called it a delight (Isaiah 58:13-14). In Psalm 92, which is titled, “A Song for the Sabbath,” a person’s joy about the Sabbath Day is very clear.
Later on in the Old Testament, the later prophets saw that a great deal of Sabbath observance was a sham. Many people treated the Sabbath day more as holiday than holy day, and they used it as an opportunity for self-indulgence rather than a day for worshipping God (Isaiah 58:13). Some greedy tradesmen found the restrictions an annoyance to their business (Amos 8:5).
As God’s spokespeople, the prophets did not shrink from exposing this disobedience and abuse of the Sabbath laws (Ezekiel 22:26). Isaiah said that those who go through the motions of Sabbath worship with hearts that were not truly repentant nauseated the Lord (Isaiah 1:10-15). Jeremiah told the people that their breaking of the Sabbath laws would eventually bring destruction to the city of Jerusalem (Jeremiah 17:27). And Ezekiel warned the people that God had been very patient with his people, but if they continued to disobey his rules about the Sabbath, he would severely judge them (Ezekiel 20:12-24).
When the ax of judgment fell and the Israelites were exiled to Babylon in 586 BC, the people who remained in Israel took the prophets’ words to heart. Sabbath keeping was one of the few distinctive practices faithful Jews could continue to follow in a foreign land. Because of this, it became especially significant. At the prompting of prophets like Ezekiel, who set out rules for Sabbath worship in the rebuilt temple at Jerusalem (Ezekiel 44:24, 45:17 and 46:3), and under the leadership of men like Nehemiah, the Israelites were more careful than the people before them in observing the Sabbath day (Nehemiah 10:31 and 13:15-22).

THE SABBATH IN THE NEW TESTAMENT
Before the first century, some Jews in Palestine developed several more rules for promoting the observance of the Sabbath. Two small passages in the Mishnah are devoted exclusively to these Sabbath rules and regulations. Their main purpose is to define work by telling the Israelites what is and is not permitted on the Sabbath. Unfortunately, this led to such hairsplitting complexities and detailed laws that Jewish lawyers often could not agree on the interpretation of certain parts of the law. Because of this, the main purpose of the Sabbath became lost beneath a mass of legalistic detail. The rabbis themselves were aware of how much they were adding to the straightforward teaching about the Sabbath in the Old Testament. As one of them put it, “The rules about the Sabbath...are as mountains hanging by a hair, for Scripture is scanty and the rules many.”

JESUS AND THE SABBATH
Jesus had many confrontations with the Jewish religious leaders over Sabbath observances. From their perspective, Jesus was a Sabbath breaker and was guilty of breaking the law. Jesus, however, never saw himself as a Sabbath breaker. He went to the synagogue regularly on the Sabbath day (Luke 4:16). He read the lessons from Scripture, preached, and taught (Mark 1:21 and Luke 13:10). He clearly accepted the principle that the Sabbath was an appropriate day for worshipping God.
However, Jesus did not agree with all of the laws the Pharisees had created for the Sabbath that were not based on the Old Testament. He made this clear when he defended his disciples by appealing to Scripture, after they had been accused of breaking Sabbath tradition by walking through grain fields and breaking off heads of wheat. For the Pharisees, this was against the law because it was classified as harvesting (Mark 2:23-26). He followed this up with a remark that took his listeners straight back to God’s Creation purpose for the Sabbath: “The Sabbath was made to benefit people, and not people to benefit the Sabbath” (2:27).
The Pharisees had exalted the tradition of the Sabbath above the people it was meant to serve, and they had robbed the Sabbath of one of its main purposes. Jesus’ words must have sounded uncomfortably familiar in his opponents’ ears. A famous rabbi had once said, “The Sabbath is given over to you, but you are not given over to the Sabbath.”
More than anything else, the miraculous healings Jesus performed on the Sabbath contradicted the laws of the Pharisees. The Old Testament does not forbid cures on the Sabbath day, but the Pharisees thought all healing was work, which must always be avoided on the Sabbath unless someone’s life was at risk. Jesus fearlessly exposed the absurd results of this law. He asked, how could it be right to circumcise a baby or lead an animal to water on the Sabbath day, which was allowed by tradition, but wrong to heal a chronically handicapped woman and a crippled man, even if their lives were not in immediate danger (Luke 13:10-17 and John 7:21-24)? Jesus taught that the Sabbath Day was a particularly appropriate day for acts of mercy and healing (Mark 3:4-5).
Jesus, the man from heaven, claimed that he was Lord of the Sabbath (Mark 2:28 and Matthew 12:5-8). Just as God kept working, despite his Creation rest, to sustain the world in his mercy, so Jesus would continue to teach and to heal on the Sabbath day (John 5:2-17). However, Jesus also said that one day his redemptive work would be complete, and then the Sabbath’s purpose as a sign of redemption would be accomplished.

PAUL AND THE SABBATH
Because he was alive after Jesus’ death and resurrection, the apostle Paul was quick to understand the significance of the Sabbath. He did not go so far as to ban all observance of the Jewish Sabbath. Indeed, he attended many Sabbath synagogue services himself while he was travelling (Acts 13:14-16). Jewish Christians who insisted on keeping up their Sabbath practices were free to do so, provided they respected the opinions of those who differed (Romans 14:5-6, 13). However, Paul emphasized that any suggestion that observing the Jewish Sabbath rules was necessary for salvation must be resisted (Galatians 4:8-11). Paul considered the Sabbath to be a shadow, while Christ himself is the reality of that shadow (Colossians 2:17).
Finally, it is the writer of the Letter to the Hebrews who explains how Jesus Christ fulfills the twin biblical “Sabbath themes” of creation and redemption. He did so by linking together the ideas of God’s rest after Creation and his redeeming work in bringing Israel to “rest” in the promised land of Canaan. He then describes how both of these events relate to the present and future rest that Christians can enjoy with a relationship with Jesus (Hebrews 4:1-11).

THE FINAL SABBATH
God intends all his people to share his rest and his promises (Hebrews 4:1). He showed this intention clearly when he brought Israel to the Promised Land, but that did not mark the complete fulfillment of his promise. The full and complete rest that is still waiting for the people of God is in heaven. Christ has already entered there. He is resting from his work, just as God did after the Creation. And because of Jesus’ redeeming work, he invites all people who believe in him to share that same “Sabbath rest” now (4:9).

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 28.11.2007 kl. 23:15]

Þorgeir Arason : "En hann gleymir 10. kafla Postulasögunnar, þar sem Guð lýsir þau dýr, sem hinn gyðing-kristni Pétur taldi vanheilög og óhrein, vera hrein til átu."

Ef Þorgeir hefði hirt um að lesa aðeins nokkrum setningum lengra hefði hann komist að því að sýn sú sem Drottinn gaf honum var ekki að lýsa óhreint kjöt hreint, öðru nær. Við skulum lesa áfram í Postulasögunni :

"Meðan Pétur var að reyna að ráða í hvað þessi sýn ætti að merkja höfðu sendimenn Kornelíusar spurt uppi hús Símonar. Nú stóðu þeir fyrir dyrum úti og kölluðu: „Er Símon sá er nefnist Pétur gestur hér?“
Pétur var enn að hugsa um sýnina þegar andinn sagði við hann: „Þrír menn eru að leita þín. Flýt þér ofan og far hiklaust með þeim því að ég hef sent þá.“ ..........Hann sagði við þá: „Þið vitið að Gyðingi er bannað að eiga samneyti við annarrar þjóðar mann eða koma til hans. En Guð hefur sýnt mér að ég á engan að kalla vanheilagan eða óhreinan.Þá tók Pétur til máls og sagði: „Sannlega skil ég nú að Guð fer ekki í manngreinarálit."

Á þessu má glöggt sjá að Þorgeir fellur í gryfju þeirra sem vilja laga Orð Drottins að vilja sínum eða hugmyndum/mannasetningum eins og Jesu varaði okkur svo sterklega við að gera. Postulanum var opinberað hvað sýnin táknaði :

"Guð hefur sýnt mér að ég á engan að kalla vanheilagan eða óhreinan"Þá tók Pétur til máls og sagði: „Sannlega skil ég nú að Guð fer ekki í manngreinarálit."

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 28.11.2007 kl. 23:25]

Þorgeir Arason : "Snemma tóku frumkristnir menn, leiddir í heilögum anda að því er ég trúi, að halda samkomur sínar á sunnudegi, upprisudegi Drottins, og fagna þá mestu hátíð vikunnar."

Þorgeir gleymir hér hinni sagnfræðilegu staðreynd að nærri 300 fyrstu árin eftir Krist þá komu kristnir gyðingar ásamt þeim sem höfðu snúist til gyðingdóms/kristni sem og gyðingarnir sem ekki trúðu á Hann sem Messías saman í samkomuhúsum Gyðinga á Hvíldardeginum, 7. deginum, eins og segir í Boðorðum Drottins. Hvergi fer neinum sögum um að Postularnir eða aðrir fylgjendur Jesú hafi skipt út Hvíldardeginum fyrir hinn 1. dag vikunnar, sunnudaginn. 

Ég vísa í ofanritað :

Hvaða augum lítur  Jesú Kristur það þegar menn fikta við Orð Guðs? Sjáum um það í 3. versi sem og í  því 7.-9. versi 15. kafla



Matteusarguðspjalls :

Hann svaraði þeim: Hvers vegna brjótið þér sjálfir boðorð Guðs sakir erfikenningar yðar? . . . .-Hræsnarar, sannspár var Jesaja um yður, er hann segir: Lýður þessi heiðrar mig með vörunum, en hjarta þeirra er langt frá mér. Til einskis dýrka þeir mig, er þeir kenna þá lærdóma, sem eru mannasetningar einar. 

Sjálft Nýja testamentið leggur ríka áherslu á það, að öll boðorðin séu í gildi áratugum eftir dauða og upprisu Jesú Krists. Þetta kemur hvað best í ljós í Jakobsbréfinu og Opinberunarbókinni. Skoðum fyrst 10.-12. vers annars kafla


Jakobsbréfsins :

Þótt einhver héldi allt lögmálið, en hrasaði í einu atriði, þá er hann orðinn sekur við öll boðorð þess. Því sá sem sagði: Þú skalt ekki hórdóm drýgja , hann sagði líka: Þú skalt ekki morð fremja. En þó að þú drýgir ekki hór, en fremur morð, þá ertu búinn að brjóta lögmálið. Talið því og breytið eins og þeir, er dæmast eiga eftir lögmáli frelsisins.



Hér nefnir Jakob fáein boðorðanna til þess að enginn velkist í vafa um hvaða lög og reglur Guðs hann eigi við, sem sé Boðorðin tíu. Brjóttu gegn einu þeirra og þú hefur brotið þau öll, segir þessi lærisveinn Krists a.m.k. 30-40 árum eftir dauða og upprisu Jesú Krists. Lærisveinninn Jóhannes skrifaði um boðorðin, þegar hann var kominn á efri ár og langt um liðið frá upprisu Jesú Krists. Hann segir í 3.-4. versi annars kafla



fyrra  Jóhannesarbréfs :

Og á því vitum vér, að vér þekkjum hann, ef vér höldum boðorð hans.  Sá sem segir: Ég þekki hann, og heldur ekki boðorð hans, er lygari og sannleikurinn er ekki í honum. 

[NN (IP-tala skráð) 29.11.2007 kl. 00:09]

Já já skemmtileg umræða og alltaf gaman að fara á samkomur á sunnudegi ...upprisudeginum ...eiginlega væri ég til að vera alltaf á samkomum alla daga. En ég get þó ekki breytt því að Guð helgaði laugardaginn í að vera hvíldardag kristinna manna og kvenna. Það stendur hvergi að Hann hafi breytt því í fyrsta dag vikunnar. Ég skil ekki afhverju trúfélögin taki sig ekki saman og upplifi blessanirnar á því að heiðra öll boðorðin. Í 1. jóhannesar bréfi 3 versi stendur:  Því að elskan til Guðs birtist í að við höldum boðorð hans. Og boðorð hans eru ekki þung. Og aðeins neðar eða í 9 versi stendur: Við tökum manna vitnisburð gildan en vitnisburður Guðs er meiri.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 29.11.2007 kl. 04:27]

lengjan sem ég setti inn á ensku er úr fullkomnasta Biblíuforriti í heimi sem heitir Ilumina Gold Teachers and parents edition... En Predikarinn kemur með mjög góð rök á móti því sem sagt hefur verið...

[Kristinn Ásgrímsson, 2.12.2007 kl. 18:53]

Talið því og breytið eins og þeir, er dæmast eiga eftir lögmáli frelsisins.

Hvaða lögmál er það ? Boðorðin 10 ? Nei, Róm 8 talar um að lögmál lífsins anda hafi frelsað okkur frá lögmáli syndar og dauða. Lögmál syndar og dauða eru boðorðin tíu og fyrir þau kemur þekking syndar. Hins vegar kallar Páll þetta lögmál "þjónustu dauðans" 

2.kor 3.7:" En ef þjónusta dauðans, sem letruð var og höggvin á steina kom fram í dýrð, svo að Ísraelsmenn gátu ekki horft framan í Móse vegna ljómans af ásýnd hans, sem þó varð að engu, hversu miklu fremur mun þá þjónusta andans koma fram í dýrð ? Ef þjónustan, sem sakfellir var dýrleg, þá er þjónustan, sem réttlætir, enn miklu auðugri af dýrð. Í þessu efni verður jafnvel það sem áður var dýrlegt, ekki dýrlegt í samanburði við hina yfirgnæfandi dýrð. Því ef það sem að engu verður kom fram með dýrð, þá hlýtur miklu fremur hið varanlega að koma fram í dýrð.

Spurning þín hefði því alveg eins getað verið svona: Í hvaða sáttmála lifir þú?

Lögmál lífsins anda snýst um réttlæti af trú. Að elska boðorð Jesú, er að lifa í trú. Jesús hefur uppfyllt lögmálið og gaf okkur nýtt boðorð. Jóh. 13.34. " Nýtt boðorð gef ég yður, að þér elskið hver annan......."

Páll segir í Róm 13.8: " Skuldið ekki neinum neitt, nema það að elska hver annan, því að sá sem elskar náunga sinn, hefur uppfyllt lögmálið. Boðorðin: "Þú skalt ekki drýgja hór, þú skalt ekki morð fremja, þú skalt ekki stela, þú skalt ekki girnast," og hvert annað boðorð er innifalið í þessari grein: " Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig"

Þetta er bara eins og í frumkristninni, menn vilja alltaf leggja á aðra ánauðarok, sem þeir ekki einu sinni halda sjálfir.

Boðorðin tíu voru gefin Móse og tilheyra hinum gamla sáttmála. Og ég endurtek það sem ég hefi áður sagt frá Kól. 216: Enginn skyldi því dæma yður fyrir mat eða drykk eða það sem snertir hátíðir, tunglkomur eða hvíldardaga. Þetta er aðeins skuggi þess, sem koma átti, en líkamin er Krists

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 2.12.2007 kl. 19:05]

Amen:)

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 3.12.2007 kl. 02:20]

Séra Kristinn virðist vilja beygja orð Drottins og lærisveina Hans að manasetningum enn sem fyrr þegar það hentar.

Vegna þessara ummæla sérans áf Suðurnesjum má enn rifja upp : 

Lærisveinninn Jóhannes skrifaði um boðorðin, þegar hann var kominn á efri ár og langt um liðið frá upprisu Jesú Krists. Hann segir í 3.-4. versi annars kafla



fyrra  Jóhannesarbréfs :

Og á því vitum vér, að vér þekkjum hann, ef vér höldum boðorð hans.  Sá sem segir: Ég þekki hann, og heldur ekki boðorð hans, er lygari og sannleikurinn er ekki í honum. 

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 3.12.2007 kl. 02:22]

Hvað hafði sjálfur Frelsarinn að segja um lög sín og meginreglur? Lítum á vers 17-19 í 5. kafla

Matteusarguðspjalls :

Ætlið ekki, að ég sé kominn til að afnema lögmálið eða spámennina. Ég kom ekki til að afnema, heldur uppfylla. Sannlega segi ég yður: Þar til himinn og jörð líða undir lok, mun ekki einn smástafur eða stafkrókur falla úr lögmálinu, uns allt er komið fram. Hver sem því brýtur eitt af þessum minnstu boðum og kennir öðrum það, mun kallast minnstur í himnaríki, en sá, sem heldur þau og kennir, mun mikill kallast í himnaríki. 

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 3.12.2007 kl. 02:24]

Síðast þegar ég leit út um gluggann hjá mér, voru hvorki himinn né jörð jörð liðin undir lok.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 3.12.2007 kl. 16:29]

Lögmálið leið undir lok á golgata... Við erum ekki lengur undir lögmáli bókstafs heldur anda. Orðið lögmál þýðir að vera virkur undir stjórn. Það sem ég er að velta fyrir mér er, hvenær Guð vill að ég hafi minn hvíldardag. Ég trúi því að hinn rétti hvíldardagur sé á laugardegi. Það að hann sé á sunnudegi eru mannasetningar. Ég bara spyr hver gaf mönnunum leyfi til að breyta orði Guðs? Svarið er enginn... Þannig að ég ælta að reyna gera mitt besta að heiðra þennan dag og kalla hann fegins dag sem er allgjörlega helgaður Drottni. En samt fyrir mér á hvíldardagurinnn ekki bara að vera helgaður því að sérhver dagur með Drottni er góður dagur. Dagur án Guðshjálpar er ömurlegur... Þess vegna segi ég að ég vil vera 24/7 þá meina ég helgaður Guði allan sólarhringinn, alla daga og alltaf:)

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 3.12.2007 kl. 20:24]

Lögmálið sem leið undir lok á Golgata var lögmálið um fórnir til friðþægingar fyrir syndir mannkynssins. Drottinn Jesú var síðasta fórnin, sem gerði allar frekari fórnir óþarfar.  Þannig tók Hann á sig syndir alls mannkyns fyrr og síðar á sig og gerðist "fórnarlamb" sem fórnað var í stað hins hefðbundna óflekkaða lambs. Enginn okkar mannanna gat tekið hlut Hans þarna þar sem enginn okkar hefur getað gengið fram án þess að misstíga okkur hvað varðar eilífa stjórnarskrá Guðsríkisins, Boðorðin 10.  Þetta gerði Drottinn Guð Jesú um ævi sína og hnaut hvergi um þessar eilífu reglur. Alveg flekklaus og syndlaus. Þannig verður fórnarlamb að vera, án sakar eða galla. Meira að segja hið Rómverska yfirvald fann ekki neina sök hjá Honum.

[Kristinn Ásgrímsson, 4.12.2007 kl. 21:13]

Hinn nafnlausi prédikari svaraði nú ekki neinu hér. Endurtók aðeins það sem hann hafði áður sagt. Þess vegna leyfi ég mér einnig að gjöra svo og segja að hinn nýi sáttmáli hefur engan hvíldardag, aðeins hvíld í Kristi. Við höfum hins vegar " Drottins dag" hins nýja sáttmála, þar sem við lofum okkar Frelsara sem hefur réttlætt okkur fyrir trúna á Hann.

Ég sagði ekki að lögmálið væri liðið undir lok, heldur að það tilheyrði hinum gamla sáttmála. 

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 4.12.2007 kl. 21:38]

Séra Kristinn enn að laga boð Drottins að mannasetningum þeim er hann tekur fram yfir Orð Drottins og fyrirmæli.

Hvers vegna héldu Postularnir/lærisveinar Drottins þá Hvíldardaginn heilagan áfram hinn 7. dag vikunnar ? Vegna þess að Kristur var þeim svona lélegur kennari ? ?
Hvers vegna héldu fylgjendur Drottins Jesú Krists áfram í nærri 300 ár að halda Hvíldardaginn heilagann hinn 7. dag vikunnar ?  Misskildu þeir Orð Drottins eins og lærisveinar Hans ?

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 4.12.2007 kl. 23:39]

Í eilífðarríki Drottins munu menn áfram halda Hvíldardaginn heilagan. Lesum um það í 66. kafla Jesaja í versum 22-23:

Já, eins og hinn nýi himinn og hin nýja jörð, sem ég skapa, munu standa stöðug fyrir mínu augliti segir Drottinn eins mun afsprengi yðar og nafn standa stöðugt. Og á mánuði hverjum, tunglkomudaginn, og á viku hverri, hvíldardaginn, skal allt hold koma til þess að falla fram fyrir mér segir Drottinn.

En séra Kristinn og þeir af söfnuði hans í Reykjanesbæ sem trúa mannasetningum þeim sem hann er að bera fyrir hann munu ekki halda Hvíldardaginn heilagann í "viku hverri" vegna þess að presturinn þeirra kennir þeim "að hinn nýi sáttmáli hefur engan hvíldardag, aðeins hvíld í Kristi" .

Þar höfum við það ! Ómengað orð sr. Kristins.

Hvoru viljum við heldur fylgja, orði sr. Kristins eða Orði Drottins ? Velji nú hver fyrir sig.

[Sigvarður Hans Ísleifsson, 5.12.2007 kl. 07:26]

Ég trúi því að við eigum að taka frá dag í hverri viku sem við hvílumst... En hver hefur sinn skilning á þessu.. En ein regla maður má alldrei láta ritninguna segja eitthvað annað en hún er að segja, því að það þarf alltaf að komast af því hvað höfumndarnir höfðu að segja...  En þeir einu sem eru fastir í kenningum um hvíldardaginn eru Aðventistar... En ég virði samt skoðanir annara..

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 5.12.2007 kl. 11:57]

Þetta er ekki bara dagur hvíldar til þess að leggjast með tærnar upp í loft. Heldur til helgihalds og bænagjörðar ásamt lofgjörð. Þá eru margar aðrar kirkjudeildir sem halda Hvíldardaginn aðrir en Aðventistar. Sömuleiðis margir innan flestra kirkjudeilda sem virða Orðið í Ritningunni og boð Drottins Jesú Krists til okkar. Þá má ekki gleyma heldur trúbræðrum okkar sem við fengum trúna frá , gyðingar/hebrear.

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 5.12.2007 kl. 12:27]

Menn segja einmitt margir, eins og þú Guðvarður, að það sé nóg að taka frá einhvern einn dag í viku........

Sjáum þá hvað Drottinn segir í eilífum Boðorðim sínum í 20. kafla annarrar Mósebókar í versum 8-11 :

Minnstu þess að halda Hvíldardaginn heilagan. Þú skalt vinna sex daga og sinna öllum verkum þínum. En sjöundi dagurinn er Hvíldardagur Drottins, Guðs þíns. Þá skaltu ekkert verk vinna, hvorki þú sjálfur né sonur þinn eða dóttir, þræll þinn né ambátt eða skepnur þínar eða aðkomumaðurinn sem fær að búa innan borgarhliða þinna. Því að á sex dögum gerði Drottinn himin og jörð, hafið og allt sem í því er en hvíldist sjöunda daginn. Þess vegna blessaði Drottinn Hvíldardaginn og helgaði hann.

Hvers vegna skyldi Hann segja okkur : "Minnstu þess að halda Hvíldardaginn heilagan"  Hann tilgreinir sérstaklega að Hvíldardagurinn skuli vera 7. dagur vikunnar sbr. "En sjöundi dagurinn er Hvíldardagur Drottins, Guðs þíns".

Hverjum trúum við betur, Drottni sjálfum, eða mönnum þeim sem hafa viljað breyta þessu eins og sr. Kristinn ?

[Kristinn Ásgrímsson, 5.12.2007 kl. 18:07]

Kæri prédikari . Ég er nú ekki séra. En mig langar að miðla með þér einu svona í lokin:  Ég hef mína sannfæringu og gæti skilgreint hana betur hér, en læt hér staðar numið. Ég ætla nú ekki að dæma þig fyrir þína sannfæringu, því að okkur er sagt að við réttlætumst fyrir trú. Hins vegar sé ég nú ekki ykkur aðventista halda upp á "tunglkomudaginn" en það er nú kannski aukaatriði. Aðalatriðið er að Jesús gaf okkur nýtt boðorð, ef þú hefðir lesið áfram í 1.jóh.2.22 versið sem þú vitnaðir í hér að ofan, sem segir að við skulum halda hans boðorð. Vers 23 segir: Og þetta er hans boðorð; að vér skulum trúa á nafn sonar hans Jesú Krists og elska hver annan, samkvæmt því sem hann hefur gefið oss boðorð um.

Óska þér Gleðilegra jóla kæri prédikari og segi: Að ég elska þig með kærleika Krists, og þú ert ávallt velkominn að heimsækja Hvítasunnukirkjuna í Keflavík .

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 5.12.2007 kl. 19:13]

Séra Kristyinn ert þú ef þú ert prestur Hvítasunnukirkjunnar í Reykjanesbæ. Sértu ekki í slíku þjónustuhlutverki heldur einungis forstöðumaður/framkvæmdastjóri

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 5.12.2007 kl. 19:17]

þá ertu auðvitað ekki séra. En það viðskeyti er venja á Íslandi að titla presta. Það þarf ekki guðfræðingspróf til. Annað hvort starfa menn sem prestar eða ekki.

Predikarinn er búinn að vera alla ævi sína í Þjóðkirkjunni og hefur ekki hugsað til þess að skipta um trúfélag. Aðventistar eru trúir boðum Drottins hvað varðar Hvíldardaginn. Fyrir það má virða þá fyrir. Eins og þér mun kunnugt þá eru einstaklingar í öllum kristnum kirkjudeildum sem halda Hvíldardaginn í samræmi við Boðorð Drottins hvað svo sem prestar kirkjudeildarinnar kennir, samanber sr. Kristinn í Reykjanesbæ.