Hugleiðing

Undanfarna daga og vikur hafa furðulegir hlutir vera að eiga sér stað í heiminum. Það sem ég upplifi frá fólki er mikil reiði. Þá skiptir það engu máli hvort málið snertir Ísbjörn, Íslam , hryðjuverk eða undarlegar aðgerðir lögreglurnar í USA að taka líf nokkura blökkumanna. fjöldaaftökur og pyntingar í Tyrklandi. Hver hryðjuverkaárásin á fætur annari. Þetta sýnir mér að við lifum á siðustu tímum. Eða ætti að kallast endatímatákn.

Reiðin er mikil í fólki. Við sjáum hvernig stjórnvöld og peningaöfl hafa áhrif á þjóðfélagið, það er ekki bara að leigumarkaðurinn sé orðið eitt kaos, heldur sjáum við alltaf fleyrra og fleyrra fólk sem hefur ekki efni á því að lifa sómasamlegu lífi. Fátætkin hefur aukist til muna. Síðan sjáum við stjórnmálamenn sem virðast vera blindir fyrir þessum staðreyndum og reyna sannfæra sjálfa sig og aðra um að ástandið sé orðið mjög gott.

Vissulega hafa Íslendingar gert vel sem þjóð að vinna sig út úr kreppunni. Atburðir eins og árangur íslenska karla landsliðsins í knattspyrnu á EM sameinaði og gladdi Íslendinga. Við erum flest sammála um að þeir gerðu þjóðina stolta. Það sem mér fannst svo frábært við þá á EM , var einingin á milli þeirra. Allir fyrir einn og einn fyrir alla. Lars lét hafa eftir sér rétt fyrir EM að hver leikmaður bæri ábyrgð. Það gerðu þeir, spiluðu sem ein heild og felldu hvern risan á fætur öðrum.

Íslendingar standa saman þegar það reynir á og þegar stundir eins og EM eiga sér stað. Það er það sem gerir þessa þjóð svo einstaka. Hún verður ein heild. Þegar eitthvað kemur upp á og einhverjum vantar hjálparhönd, þá eru Íslendingar fljótir til að hjálpa. Hjálpsemi og gjafmildi, einkennir þessa þjóð og það er dýrmætt.

En þegar það kemur að því að hafa skoðanir á einhverju, þá getur allt farið í háaloft. Stundum er eins og fólk megi ekki vera ósammála, eða horfa á hlutina frá öðru sjónarhorni. Ég held að það sé okkur holt að ræða stundum um hluti sem eru erfiðir viðfangs. Allavegana þegar ég tala af eigin reynslu, að þá hef ég lært mikið á því að sjá sjónarmið annara. Mitt mat er það að skoðun er alltaf skoðun. Við hvern eða hvernig ég segi hana, er svo aftur á móti annnað mál. Ef skoðanir mínar eru til þess eins að særa fólk, að þá getur verið að ég þurfi að endurmeta það sem ég er að segja eða láta út úr mér.

Ég hef eflaust margoft sagt eitthvað opinberlega í fortíðinni sem ég sé eftir í dag, en dreg þann valkost að læra af því og gera betur næst. Með tímanum hef ég lært að virða skoðanir annara og lífsval.

En þegar það kemur að umræðum um kristna trú, og menn fara að hæðast að Guði, gera lítið úr honum, segja hluti um hann sem eru ekki réttir, fjarlæga trúnna úr skólum oflr. Að þá get ég ekki staðið hjá og þagað. Að fylgja Kristi, var ákvörðun sem ég tók 15 janúar 2000. Það er besta ákvörðun sem ég hef tekið. Tíðarandinn virðist vera þannig að það skapast múgæsingur ef þú dirfist til að vera ílla við eitthvað, eða tala gegn einhverju sem þú vilt alls ekki. En þegar það kemur að kristinni trú að þá hópast menn og konur saman gegn þér.

Gegnum þessi ár, að þá hef ég lært að gjaldið sem ég greiði sem barn Guðs, er eimitt að verða fyrir háði fyrir það hver ég er. Fólk getur sagt ýmislegt um mig og hæðst að mér. Mér gæti ekki verið meira sama, og ég tek því ekki persónulega hvað þetta varðar. Postularnir urðu stolltir þegar þeir fengu að upplifa ofsóknir oflr. Fyrstu árin mín sem kristinn, átti ég erfitt með að hemja mig og lét stundum hluti út úr mér, sem ég hefði ekki átt að gera. Því uppskriftin hjá fíflinu í hinu neðra, virðist alltaf vera sú sama, snúa út úr, gera lítið úr og reynda hanka þig á því að gera mistök og nota það gegn þér.

Hver hefur ekki lent í þvi að hafa sagt eitthvað rangt, og fengið það í hausinn á sér, bíddu ertu ekki kristinn ? átt þú að gera eða segja svona ?

Það er reynt að veiða okkur snörur, skapa fordæmingu oflr um að við séum ekki nægilega góð.

En þar kemur verk KRists inn. 

Og hér er það sem ég hef fengið að upplifa og ég trúi persónulega.

Kristur greiddi gjaldið fyrir öll mín mistök (staðreynd) Kristur hefur gefið mér sitt réttlæti sem er 100% (staðreynd) Ég má gera mistök og þarf ekki að vera fullkominn, því Kristur er fullkomin fyrir mig(staðreynd) Hvern dag fæ ég ferska byrjun og get valið að gera mitt besta (staðreynd) Náðin er stærri og meiri en mín mistök (staðreynd) Lykillinn að hjarta Guðs er auðmýkt , sem felur í sér að taka leiðsögn og fylgja Kristi (staðreynd) Ég gæti talið upp margar staðreyndir til viðbótar.

En að lokum, Kristin trú, á ekki að vera trúarbragð eins og sumir hafa gert hana að. Munur á trú og trúarbragði er: Trúarbragð er búið til af mönnum, það felur í sér að þú þarft að uppfylla ákveðin skilyrði og framkvæma ákveðna hluti til að fá eitthvað. Semsagt þú þarft að treysta á þig sjálfa/n. Aftur á mót er trúin Guðs gjöf, þegar þú iðrast, að þá færðu trú að gjöf frá Guði. Trúin hefur þau áhrif á mig, að náðin fær að komast að, ég fæ að breytast innan frá og út. Semsagt, ekki byggt á mínum verkum, heldur á verki Krists á krossinum. Náðin er því Guðs gjöf til þín og er stærri og meiri en við fáum skilið, og getum skilgreint í orðum.

Þegar ég þarf ekki að treysta á sjálfan mig, heldur á verk Krists nægi mér, að þá fæ ég að lifa frjáls í breiskum heimi, læri að elska og fyrirgefa án skilyrða.

Auðmýkt

Hér á árum áður þótt það veikleika merki að geta sýnt auðmýkt. Þá væntanlega vegna fáfræðis okkar mannana á þeim tímum. Það þótti veikleikamerki að viðurkenna vanmátt sitt gagnvart sumum hlutum í lífinu. En það sem ég persónulega upplifi í dag, er að það er styrkleikamerki að geta sýnt auðmýkt.

Fyrr á öldum sýndi fólk aðeins mikilmennum auðmýkt og Skaparanum sjálfum. En á Golgata gerðist einhver breyting á þessu.

Guð kom fram sem maður, svipti sig allri tign. Ef ég set það í samhengi sem hann framkvæmdi. Eins og að ganga á vatni, sagði vindum að hafa hljótt um sig og það varð logn. Dauðir risu upp til lífs á ný, haltir gengu, blindir fengu sýn, sjúkir urðu heilir. Púkarnir eða íllu andarnir gerðu í buxurnar þegar hann var nærri og svo mætti lengi telja.

Þrátt fyrir allt þetta, kom Kristur fram við alla sem jafningja, hann hataði hræsni og hroka. Honum líkaði ekki vond framkoma í neins garðs. Þá getum við tekið dæmi um konuna sem átti að gríta til dauða fyrir hórdóm( að halda framhjá).Sá yðar sem syndlaus er, kasti fyrstur steini á hana. En allir fóru. Hans orð til hennar voru, hvað varð um þá ? Sakfellti þig enginn ? Nei herra svaraði hún, þá svaraði hann henni til baka, ég sakfelli þig ekki heldur.Hann auðsýndi henni miskun, þegar aðrir vildu gríta hana til dauða.

Hann lagði ávallt áherslu á manngæsku gagnvart náunganum. Eitt af því sem mér finnst merkilegt, er þegar hann talaði um að hjálpa þeim sem geta ekki gefið til baka. Ég sé þetta hugarfar mjög ríkt hjá Íslendingum. Íslendingar eru duglegir að gefa af sér og til hinna sem minna mega sín. Og það hefur marg sýnt sig að þjóðin stendur þétt saman, þegar neyðin kallar á. Þetta sýnir mér að í hjarta sérhvers manns býr manngæska og velvild í garð þeirra sem minna mega sín.

Það sem hefði getað orðið var, að Kristur sem var er Guð holdi klæddur, hefði allveg getað látið menn finna fyrir valdi sínu. En hann gerði það ekki. Hann notfærði sér alldrei aðstæður, hvorki til að upphefja sjálfan sig eða gera lítið úr öðrum.

Hann fór til þeirra sem voru lægst settir í þjóðfélaginu, reysti þá sem veikir voru og vonlausir í augum annara, og breytti lífum þeirra. Postularnir voru stórmenni og ákveðnir frumkvöðlar. En það voru þeir ekki áður en Kristur kallaði þá til sín. Þetta sýnir mér að Guð getur tekið það sem er lítils metið í augum manna, og gert eitthvað stórt úr því.

Ef við höldum okkur að auðmýktinni, að þá sá ég viðtal við herforingja sem sýndi fram á auðmýkt þrátt fyrir velgengni sína. Hans orð voru þau, að hans hlutverk væri það að fá sem mest út úr þeim sem með honum voru, það er að segja að nýta hæfileika þeirra og hæfni,heildinni til góðs. Hans hugarfar er ekki að koma sjálfum sér á framfæri, heldur að lyfta öðrum upp og leyfa þeim að vaxa og dafna.

Þetta er líka oft sjáanlegt í góðum fyrirtækjum. Forstjórarnir og aðrir yfirmenn, leyfa hverjum og einum að blómstra. Þannig verður heildin sterkari. En svo er það hinn póllinn á þessu. Að það er líka fólk sem vill einungis koma sjálfum sér á framfæri og þá veikist heildin, því að í þeim tilvikum, veltur frammistaðan á þessum eina einstaklingi. Við vitum að margir vinna betur saman, en hver út í sínu horni.

Ef við tökum dæmi um Íþróttalið þar sem fleyrri en einn eru saman í liði, að þá veltur árangur liðsins ekki á einum, heldur á heildinni. Þar sem allir gegna sýnu hlutverki og baka hvern annan upp.

Að lokum að þá finnst mér það mjög merkilegt að merking orðins auðmýkt fékk á sig nýja mynd á golgata. styrkleiki, mikilmenni,oflr ... bættust við orðið sjálft. Kristur var og er mikilmenni, samt sýndi hann auðmýkt og virðingu í garð náungans. Hann var og er kærleiksríkur, og gat og getur sagt hluti okkur til Guðs, sem okkur finnst ekkert endilega gott að heyra.En það er líka þá alltaf í þeim tilgangi að byggja okkur upp, ekki til að brjóta okkur niður, eða fá okkur til að finnast við vera ómöguleg.

Auðmýkt er styrkleiki, en ekki veikleiki. Auðmýkt, er að sætta sig við veikleika sína og sjá þörf sína í þvi að við getum ekki gengið í gegnum lífið ein eða í okkar eigin styrkleika. því að það sem gefur okkur raunverulegt frelsi í mannlegum samskiptum er auðmýkt.Að koma fram við alla jafnt, sama hvar í lífinu fólk er statt, er auðmýkt. Að lyfta öðrum upp og stíga stundum til hliðar er auðmýkt. Að leggja líf sitt til hliðar og vera öðrum að gagni án þess að ætlast til þess að fá eitthvað til baka er auðmýkt.

Auðmjúkum veitir hann náð. Lykilinn að velgengni í lífum okkar er auðmýkt ..

Að lifa frjáls í breiskum heimi.

Það er eitt sem flestir forðast held ég, og það er að láta særa sig. Það má vel vera að einhverjir séu svo sjúkir að þau sæki í það. Það er þó greinarmunur á því að koma sér í skaðlegar aðstæður en að láta særa sig.

En það sem einkennir einstaklinga sem koma sér ekki út úr skaðlegum aðstæðum, er að þeir tapa. Það er alldrei nein uppbygging fyrir okkur eða gróði í því að koma okkur endalaust í aðstæður þar sem er ílla komið fram við okkur. Eða þar sem okkur líður hreinlega ílla.

Hvað er það sem veldur því að einstaklingar festist á þessum slóðum ? Það er eflaust hægt að fá mörg mismunandi svör við því. En það sem ég trúi að sé rétt hvað þetta varðar, er skortur á ást. Börn sem alast upp án þess að fá allan þá ást og hlýju sem það þarf. Getur orðið vanhæft að læra meðtaka ást. Þetta eru kannski slánandi orð. En ef ég set sjálfan mig í samhengi þá er þetta dagsatt.

Ég er þannig einstaklingur sem hef átt erfitt með að meðtaka elsku. En átt auðvelt með að gefa af mér og enda alltaf á þvi að tæma mig. En vatn sem rennur úr, endar á þvi að verða tómt. Það þarf að renna jafnt í það sem frá því. Þess vegna skiptir svo miklu máli að læra að meðtaka elsku og gefa elsku.

Það má vel vera að þetta hljómi væmið í huga einhverja, en mér er bara nákvæmlega sama hvað öðrum finnst. Að geta gefið og ekki þegið, veldur þvi að við tæmum okkur, skiljum ekkert í því afhverju þetta er svona.

Það er talað um að nánd er það sem skiptir mestu máli í samskiptum einstaklinga. Það að geta tengst öðrum heilbrigðum böndum skiptir gríarlega miklu máli. Nánd er að gefa og þyggja. Gefa og þyggja, gefa og þyggja, gefa og þyggja .. það veitir ekki af því að skrifa þetta nógu oft svo maður læri að meðtaka.

Eitt að þvi sem er oft erfitt fyrir einstaklinga sem gefa mikið er að þyggja. En það verður að vera jafnvægi þarna á milli. Vilji maður ekki verða of þreyttur andlega, þá þarf maður líka að læra að meðtaka. 

Þetta er hlutur sem ég er að æfa mig persónulega í. Ég er oft gjarn á því að gefa og gefa og þyggja ekkert til baka. Síðan sit ég uppi tómur og skil ekkert í hlutunum, afhverju þeir eru svona eins og þeir eru.

En þegar ég hef komist að þessum grundvallar sannleika að ást er gefin og þegin jafnt á báða bóga. Að þá get ég hafið ferli í því að læra elska sjálfan mig, aðra og meðtaka frá öðrum.

Elska Guðs, hún læknar og leysir okkur. Innan frá og út.

Það sem veldur því oft að við viljum ekki hleypa fólki nær okkur er særindi og vonbrigði. Við lokum hjarta okkar, til að verja okkur frá því að vera særð , eða fyrir vonbrigðum. Ég man vel eftir því að hafa tekið ákvörðun um að gera þetta. Ég var 12 ára, þegar ég ákvað að ég æltlaði ekki að treysta neinum, eða tengjast neinum. Því að þá þyrfti ég ekki að finna aftur til eða vera særður. Traust mitt til annara var í molum og ég var særður.

Það sem ég byggði upp sem varnarmúr í kringum mig, til að vernda sjálfan mig. Varð einungis til þess að ég varð fangi einangrunar og einmannaleika. Lokað hjarta sem tekur ekki við, er vannært hjarta og fjarri því að vera heilbrigt.

Það er sem er á bakvið þessa varnarmúra er ótti við að vera berskjaldaður, ótti við annað fólk, ótti við að vera ekki meðtekin, ótti við að vera ekki nógu góð/ur .

Það að komast út úr sjálfum sér er ákvörðun sem við tökum og treystum Guði fyrir. Það er líka ákveðið ferli sem við förum í gegnum. Ferli fyrirgefningar sem felur í sér að við veljum að sleppa tökunum og veljum að lifa frjáls. 

Þessi hugsun þessi á ekki skiliið að vera fyrirgefið, eða þessi orð, þetta ætla ég alldrei að fyrirgefa þér. Þetta má bara fara beint ofan í klósettið og muna svo að sturta niður. Því að þetta hugarfar er allgjörlega rangt.

Ég fyrirgef svo ég sé sjálfur frjáls, og vissulega set ég aðra frjálsa með þvi að fyrirgefa þeim. því að ef við setjum í samhengi, fyrirgefninu Krists á krossinum, að þá var hún fyrir okkur svo við gætum orðið frjáls undan dómi heimsins.

Það að velja að fyrirgefa er miklu betri kostur en að lifa í heimi einangrunar , reiði og sýki.

Þú fyrirgefur svo þú sért frjáls. En já sumt er bara ómögulegt að fyrirgefa eða veistu hvað þessi gerði mér ?

Fyrirgefningin er fyrst og fremst ákvörðun sem ég vel, hún er valkostur og verkfæri til að lifa frjáls í breiskum heimi. Ef ég ætla mér að vera með varnarmúra í kringum mig endalaust, þá mun ég fara á mis við það sem lífið hefur upp á að bjóða .. Lifðu og leyfðu öðrum að lifa.

Hvernig breytist staða okkar þegar við frelsumst.

Það sem hefur komið mér á óvart, er að ég upplifi að allt of fáir skilji stöðu sína sem kristnir einstaklingar, og viti hver þau eru.

Þegar ég kem til Guðs að þá er ég syndari.

Fyrir náðarverk Jesú Krists á krossinum að þá breytist staða mín. Ég er ekki lengur munaðarlaus syndari. Ég er orðin barn Guðs, það er að segja sonur. Páll talar um að þegar við komum til Krists að þá öðlumst við rétt til að kalla Guð Abba Faðir. Orðið Abba á upprunna sinn í arameisku og þýðir í raun pabbi. Faðir virkar fyrir mér svoldið fjarlægt, pabbi er með meiri nánd.

Allveg eins og lítil pörn kalla pabbi, megum við segja við Drottinnn Pabbi, staða okkar er sú að við komum ekki lengur fram fyrir hann sem syndarar, heldur sem heilög börn hans. Náðarverk Jesú á krossinum var það fullkomið, að við erum orðin börn Guðs, við erum orðin 100% réttlát, okkur er fyrirgefið allt það sem við höfum gert og eigum eftir að gera. Við höfum öðlast eilíft líf og Hjálparinn mikli tekur sér bústað innra með okkur. Við þurfum ekki að rembast við að breyta okkur sjálf.

Ég hef oft í gegnum árin staðið sjálfan mig að því að rembast eins og rjúpan við staurinn. En staðreyndin er sú, að það sem ég breyti sjálfur í eigin mætti, varir ekki lengi í einu. En þegar ég sækist eftir því að dvelja í nærveru Heilags Anda, að þá fæ ég að breytast innan frá og út.

Það er sagt að við líkjumst þeim sem við umgöngumst. Markið okkar sem Guðs barna, er að líkjast Jesú, er þá ekki eftirsóknarvert að fá að dvelja í nærveru hans ? kynnast honum ? læra af honum ? hlusta á hann, og leyfa nærveru Hans að umbreyta okkur ?

Ég segi allgjörlega 100% fullviss, að það er nærvera Guðs sem vinnur verkið innra með mér. Ég get ekki bætt neinu við eða tekið af. Það er Guð sem verkar í ykkur, bæði að vilja og framkvæma.

Við sem börn Guðs, eða synir hans og dætur, erum komin með nýja réttarstöðu. Við erum komin með vald yfir öllu óvinarins veldi. Bænir okkar ættu að hljóma öðruvísi. Páll talar líka um að við erum erindrekar Krists. Hvað er það að vera erindreki, eftir því sem ég best veit og kemst næst, er að sá sem er erindreki, er sendur í Krists stað. Leyf mér að útskýra nánar. Þar sem Kristur býr í okkur, að þá er hann þar sem við erum, við biðjum í hans nafni og getum framkvæmt það sem hann framkvæmdi.

Ég þarf ekki lengur að biðja Guð um að lækna fólk. Postularnir voru með þetta á hreinu. Þegar Pétur er fyrir utan fögrudyr, að þá er þar sjúkur maður sem var að betla. Pétur sagði ekki: Góði Guð viltu lækna hann. Hann sagði gull og silfur á ég ekki, en það sem ég hef, það skal ég gefa þér: Stattu upp og vertu heill í Jesú nafni.

Þetta er það sem okkur tilheyrir í dag, að lækna fólk í Jesú nafni, að leysa fólk úr fjötrum í Jesú nafni og framkvæma undur og tákn í hans nafni. Þetta hefur ekkert með okkur sem menn að gera, það er ekki við sjálf sem læknum fólkið, heldur Kristur sem býr í okkur.

Þar sem þú ert, þar er Jesús. Þegar þú ert út í sjoppu að kaupa pylsu og kók, Þá er Jesús mættur á svæðið og allt getur gerst. Við heyrum alls konar orðanotkun um hvað við erum. Við erum hendur og fætur Jesú á jörðinni. Heilagur Frans orðaði þetta á þann hátt að við værum farvegur Guðs inn í líf annara.

Eitt sinn bað ég þessarar bænar, leyf mér að vera farvegur þinn inn í líf annara, og þá gerðust stórkostlegir hlutir.

Það er líka sagt að við sjáum Guð oft út frá þeirri mynd sem okkar raunverulegu feður eru okkur. Guð er ekki fjarlægur, hann er ekki reiður út í þig, Jesús brúaði bilið og greiddi gjaldið fyrir þig. Vegna hans að þá er Guð þér nálægur, hann elskar þig, hann hefur velþóknun á þér, og vill að þér vegni vel í því sem þú tekur þér fyrir hendur.

Annað orð yfir Faðir í nýja testamenntinu er Pather , það orð þýðir að Guð hefur gerst ábyrgur fyrir líf okkar. Þetta er í samræmi við það verk sem Jesú vann á krossinum. Hann dó í okkar stað, hann greiddi gjaldið fyrir okkur, hans vegna erum við frjáls Guðs börn. Trú mín hefur ekkert með mínar tilfinningar að gera, eða hvernig mér líður. Hún hefur með það að gera, að ég trúi og meðtaki það hver ég er, náðarverk Jesú og nýrri stöðu minni sem Guðs barni/ sonur.

Jesús gaf okkur nákvæma eftirmynd af því hvernig við megum vera. Lærum af honum og fylgjum honum. Jesús kallar enn í dag, fylgd þú mér.

fjármál og trú

Eitt sinn átt ég samtal við eina manneskju, og hún segir: Hvernig finnst þér svo að vera í þessum sértrúar söfnuði, er ekkert leiðinlegt að vera skildugur að borga tíund ? Ég: Ég er alls ekki skildugur til þess. Hún: jú víst ... Ég: nei alls ekki, það er frjálst val fyrir mig að treysta Guði fyrir fjármunum mínum eða ekki.

Líklega er þetta eitt það sem er mest notað gegn kirkjum að þær séu að stunda peningaplokk og vilji bara fá veskið þitt. Eflaust má það vera að einhverjir hafi mikla ást á peningum og noti ríki Guðs sem gróðrastíu. Ritningin talar um að fégirndin er rót alls þess sem íllt er. 

Græðgin sjálf í peninga er slæm, peningar eru ekki slæmir, þeir eru ákveðin lykill fyir okkur, og það er í okkar valdi að fara gætilega með þá.

Andi heimsins, reynir að fá fólk til að vera of upptekið við að eignast allt. Það má þá segja, að margir hafa fallið í því gryfju að eltast við auðlegð og skjótfenginn gróða.

Einnig hef ég heyrt, þar sem þú eyðir peningum þínum, þar er hjarta þitt. Ég hef oft heyrt þegar samskot eru tekin, að þá segja sumir: Það er alltaf sama sagan með þetta lið, það kemst ekkert annað enn peningar að hjá þeim.

Staðreyndin er sú að söfnuður er rekin af fólkinu sjálfu í honum. Reynsla mín sýnir, því meira sem ég gef, því meira öðlast ég til baka. Það er ávallt okkar valkostur að treysta Guði fyrir fjármálum okkar eða ekki. Betri eru blessuð 90% enn bölvuð 100%.

Þegar ég treysti Guði, þá líð ég engan skort. Eitt átti ég þann valkost að skila tíund, eða greiða einn reikning. Á þessum tíma var að koma verslunarmannahelgi. Þetta var árið 2002 og ég bjó á Ísafirði þá, og ekkert ódýrt að ferðast þaðan. Mig langaði rosalega að fara á kotmót, en fjárhagsstaðan var þannig að ég valdi það að treysta Guði fyrir fjármunum mínum og þáverandi maki líka. Seinna um daginn fengum við bæði ávísun í pósti með endurgreiðslu frá skattinum, við gátum ekki bara klárað að greiða reikningana, og farið á Kotmót. Heldur áttum við mikið afgangs. Þetta er bara eitt af mörgum dæmum sem ég hef upplifað.

Ég er alls ekki að reyna plotta fólk til að gefa meira. Því það er eitt sem ég þoli ekki, og það er þegar fólk skipar mér að gefa eða gera eitthvað sem ég vil ekki gera. Löngunin hjá mér kemur innan frá. Stundum erum tekin samskot fyrir ákveðnum málefnum. Og þá finn ég, ok mig langar að taka þátt í að fjárfesta í þessu.

Ást á peningum er slæm,og hafa menn framkvæmd ýmsa slæma hluti, bara til þess eins að græða meiri pening. Mannslíf verða allt í einu einskis virði fyrir þessum einstaklingum sem elska peninga, svo framarlega sem þeir fá sitt. Þetta er sjúkur hugsunarháttur og ekki neinum manni holt að falla í þessa gryfju.

Hvað þú gerir við þá peninga sem þú átt, er þitt val. það er ekki vilji Guðs að við séum þrælar peningana, heldur að við notum þá til góðs og nauðsynja. Ég hef ekki skrifað oft um þetta síðustu 15 árin sem ég hef skrifað reglulega. En þetta er eitthvað sem liggur á mér núna og mig langaði að deila með ykkur.

þarf samstarf að vera vesen ?

Jesús sagði, þar sem tveir eða þrír eru samankomnir í mínu nafni, þar er ég mitt á meðal. Það mætti allveg segja, þar sem 2 eða fleyrri kristnir koma saman. Þar eru verkefni sem þarf að leysa. Þá á ég við að það er leyndardómur í einingunni og hún skiptir miklu máli.

Oft á tíðum að þá er fólk með afbrýðissemi út í aðra sem starfa með þeim. Þá getur verið að þessir einstaklingar upplifi sig útundan, eða hafa ekki eitthvað sem hinn hefur, og jafnvel litið á hann/hana sem ógnun við sig.

Ef slíkt ber á góma, að þá þurfa þessir einstaklingar eitthvað að endurskoða hugarfar sitt. Það er ekki eðlilegt að fjölskylda Guðs, sé í sitthvoru horninu eða í samkeppni við hvort annað. Það er ástæða fyrir því að Guð setur ákveðna einstaklinga í forstöðu og stjórn. Það er af því að Guð hefur gefið þessum einstaklingum hugsjón.

Ef ég kem inn í nýjan söfnuð, þá þarf ég að kynna mér hugsjón forstöðumannsins, og aðstoða við að ná þeim markmiðum og stefnum sem eru sett. Það er allgjör óþarfi fyrir mig að ætla í einhverja allt aðra átt en söfnuðurinn. Ef við fáum að starfa innan safnaðarins að þá gerum við það innan um ákveðin ramma sem er settur. Segjum tildæmis, stefna safnaðarins er að byggja upp einstaklinga, uppörva og hjálpa fólki að vaxa. Þá set ég mig ekki á móti þeim sem eru að starfa með mér.

Ég sjálfur er alls ekkert saklaus á því að hafa upplifað svona. Ég hef fundið fyrir afbrýðissemi í garð trúsystkyna, í stað þess að samgleðjast þeimm og standa við bakið á þeim. Við mennirnir erum stórkostleg fyrirbæri, og getum oft á tíðum verið sjálfum okkur og öðrum skaðleg.

Við erum börn Guðs, í sama liði, sama hvaða söfnuði við tilheyrum, að þá erum við öll limir á líkama Krists. Drottinn sjálfur hefur kennt mér að hafa það hugarfar, að standa í skarðinu þegar þess er þörf. Ef það er eitthvað sem ég get gert til að hjálpa til, þá geri ég það.

Allir hafa ólíkar skoðanir á því hvernig á að framkvæma hluti og svo framvegis. En þess vegna er svo gott að geta starfað með öðrum í einingu og rætt málin og komist að niðurstöðu, hvernig er best að gera hlutina, eða réttara sagt, gera þá eins og Guð vill að við gerum þá.

Það sem Guð segir, það er það sem er rétt, og það er engin málamiðlun þar á ...

Það er líka ástæða fyrir því afhverju ritningin talar um að við eigum að vera undirgefin leiðtogum okkar. Það þýðir að við eigum að vera tilbúin að starfa með þeim, og treysta því að Drottinn sé að leiða þau ákveðna og við vinnum öll að sama markmiðinu.

Baktal, slúður eða ásakanir um hitt og þetta, á ekki að eiga heima í líkama Krists. Vissulega hafa margir hrasað á þessu á einhverjum stundum. Enda er það í okkar mannlega eðli að vera breisk, og gera mistök eða taka rangar ákvarðanir.

En staðreyndin er samt sú, ef Drottinn byggir ekki húsið, þá starfa smiðirnir til einskis. Sem þýðir það, ef ég er að starfa í Guðsríkinu og það er ekki leitt af Guði, þá mun það ekki bera neinn ávöxt.

Þess vegna er það mín einlæg skoðun og sannfæring, að það er alltaf best að spyrja Guð, hvað vilt þú að ég geri fyrir þig, og hvernig viltu að ég geri það. Það er stórsigur fyrir fólk að geta tekið leiðsögn, því öll keppumst við á einhverjum tímapunkti að vera okkar eigin herrar. Eða höfum það hugarfar, ég ætla ekkert að láta þennan stjórna mér, veistu ekki hvað hann/hún gerði þarna árið 1700 og súrkál ? Hann sagði að ég væri skinka. En svona án alls gríns. Að þá reynir það oft á karakter okkar að starfa með öðrum. Ég hugsa að fyrstu árin mín með Guði, hafi ég verið fjarri því að vera auðveldur að starfa með. En með tímanum lærir maður, að maður getur ekki ráðið öllu.

Það er auðmýkt að leggja sínar skoðanir til hliðar, og treysta því sem Guð segir að sé rétt. Drottinn sjálfur segir, hugsanir mínar og mínir vegir, eru langtum æðri en ykkar hugsanir og vegir.

Bíll getur ekki farið að rífast við framleiðandan og neitað fyrir að vera bíll eða væla yfir því, afhverju gerðurðu mig svona. Guð hefur skapað hvern mann með einstaka hæfileika, og það er þitt að kafa eftir þeim fjársjóðum sem hann hefur sett innra með þér. Þú skiptir jafn miklu máli og hinir, ekkert minna og ekkert meira. Öll erum við eitt og eigum það sameigilegt, að Jesús Kristur er okkar Drottinn og frelsari. Elskum því friðinn og störfum saman í stað þess að vera abbó eða með eitthvað plott gagnvartöðrum.

Það sem ég hef, það get ég  notað og Drottinn sér um rest. Mundu að þú ert dýrmæt persóna og Guð vill aðeins það besta fyrir þig, ávallt ...

Hvernig gerast hlutirnir ?

Hvenær gerast hlutirnir í Guðsríkinu ? Er það þegar einhver biður rosa flott ? Er það þegar einhver predikar rosa flotta ræðu sem heillar alla upp úr skónum ? Hvorugt af þessu er rétt.

Þó svo að dagleg ganga mín með Guði nái ekki meira en rúm 15 ár, að þá er langt síðan ég skildi það, að það er Guð sem vinnur verkið ekki ég.

Ég hef oft fengið að upplifa margar sálir frelsast og stórkostlega hluti gerast. En það hefur ekkert með mig sem persónu að gera, eða aðrar manneskjur. Þetta hefur allt með Guð sjálfan að gera. Ef Guð mætir ekki, þá gerist ekki neitt. Það er eitt sem er grunnurinn af öllu saman, og það er hungrið eftir nærveru Guðs, það er þá sem við fáum að breytast innan frá og út. 

Það að biðja mikið er heldur engin mælikvarði á að eitthvað gerist. Ég get eitt mörgum dögum í að biðja og biðja, og kannski gerist bara akkúrat ekki neitt. Er það af því að Guð heyrir ekki í mér ? Nei fjarri fer því.

Mín reynsla sýnir það, að þegar ég bið að þá bið ég Heilagan Anda um að koma, og segja mér hvað það er sem ég á að biðja fyrir. Ég ákveð ekki fyrirfram hvers ég á að biðja, það kemur. Bæn samkvæmt vilja Guðs og undir leiðsögn Andans, er lykill af nærveru Guðs. Einnig er virðing við Heilagan Anda mjög mikilvæg.

En það er ekki mitt að stjórna því hvað Guð gerir eða hvenær hann gerir eitthvað. Hann segir okkur stundum að framkvæma áðkveðna hluti og mætir síðan með miklum mætti sínum. Sumir hafa þá gjöf að draga niður nærveru Guðs. Hvort sem það er með lofgjörð eða bæn.

Við þurfum að trúa því að Guð vilji og geti notað okkur, það eru engin takmörk fyrir því, hvað hann getur framkvæmt í gegnum okkur, ef við leyfum honum það. Allt megna ég fyrir hjálp hans sem mig styrkan gjörir.

Hafir þú ekki kynnst Heilögum Anda persónulega, þá hvet ég þig, að biðja hann um að koma og sýna þér hver hann er. Þú þarft ekkert að hafa neina mentun eða gráður í Guðsríkinu til þess. Eina sem þú þarft er löngunin í að kynnast honum. Hlutirnir gerast þegar þú ert tilbúin að leggja þig til hliðar, og leyfa Guði að komast að .. ekki ég, heldur Kristur í mér ..

 

 

Hugleiðing um bænina, náðina og kristna lífið með Guði.

Við heyrum að bænin er andardráttur trúarinnar. Bestu stundirnar að mínu mati eru bænastundirnar þar sem fólk kemur saman og leitar Guðs. Samt er svo skrítið, afhverju svo fáir mæta á þær.

Það þykir eflaust ekkert voðalega cool að vera á bænastundum. En án þeirra gerist ekkert. Guð starfar einungis í gegnum bæn, ef það er ekki beðið neitt , þá gerist ekki neitt. Það er bara þannig.

1.Kor.1:9 talar um að Guð sé trúr að hafa kallað okkur til samfélags við son sinn Jesú Krist Drottinn okkar. Það er hluti af tilgangi okkar sem mannverur, að vera tengd við Skaparann. Fólk talar oft um tómleika sem það upplifði innra með sér áður en það kom til Guðs.

Bara það að vera í nærveru Guðs gefur af sér þann ávöxt sem heitir gleði. Trúarhetjurnar fortíðar og nútíðar sem lifðu sigrandi lífi, og höfðu mikil áhrif á samfélagið var fólk sem bað og var gefið Guði.

Allir eru kallaðir til að biðja. Ó að við myndum hlýða og fylgja því sem Guð kallar okkur til að gera. Þá vær fleyrri sálir hólpnar.

Ég trúi þvi að Guð vilji setja hungur í hjarta okkar, hungur eftir orði hans, hungur eftir nærveru hans, hungur eftir því að fólk frelsist. Fólk hefur falið sig alltof mikið á bakvið náðina, þegar menn þurfa að framkvæma eitthvað, þá er notuð sú ásökun, lögmál lögmál, ég er bara frelsaður fyrir náð.

Þó svo að náð Guðs sé ný á hverjum degi, þá er hún ekki leyfimiði  á að gera það sem við viljum. Ég geri það sem ég vil, er boðsskapur djöfsa, og hann á ekkert erindi inn í líkama Krists. Páll talar um að við séum ekki okkar eigin, og erum dýru verði keypt.

Það að vera Kristinn er að deyja af sjálfum sér og lifa í Kristi. Til þess að þessi breyting geti átt sér stað, þá þurfum við að leyfa Guði að komast að. Ef einhver er í Kristi, er hann skapaður á ný, hið gamla varð að engu sjá nýtt er orðið til. Orð Guðs segir skýrt að við séum orðin nýsköpun.

Markmið sérhvers Kristins manns ætti að vera líkjast Kristi meir og meir. Sem þýðir það, að við er alldrei allgjörlega með etta, við getum alltaf bætt okkur. En við skoðun raunverulegan tilgang náðarinnar. Að þá er hún betri leið til að losna undan synd. Í stað þess að berja sig áfram og rembast við að gera hlutina í eigin mætti. Að þá vill Guð breyta okkur innan frá og út. Hann á að vaxa , ég á að minnka. Þegar við rembumst, þá hvílir Guð, en þegar við hvílum í honum, þá vinnur hann verkið.

Það er Guð sem verkar í ykkur bæði að vilja og framkvæma. Fyrir mér er þetta afskaplega einfalt. Það sem Guð segir að sé rétt, það er það sem er rétt, og engin málamiðlun þar á milli.

Heilagur Andi, er hjálparinn mikli sem leiðir okkur í allan sannleikan, hann hjálpar okkur að skilja orðið og blæs bænarefnum í brjóst okkar. Ég þarf alldrei að ákveða fyrirfram ræður, ef ég er að biðja, Heilagur Andi lætur mig vita hvað það er, sem ég á að biðja. Því að bænin er ekki eintal, hún er samstarf milli mín og Guðs, og þá á ég við fyrirbæn. Hvernig á ég að biðja fyrir öðrum, ef ég er of upptekin af sjálfum mér ? JOY = Jesus Others You ... 

Ritningin talar um að við eigum að meta aðra meira en sjálf okkur. Ekki það að við eigum að hafna sjálfum okkur og þóknast öðrum. Nei heldur að víkka út sjóndeilarhringin og sjá að við erum öll ein heild og eigum að hjálpast að, öll sem eitt. Það sem ég hef, það nota ég Guði til dýrðar.Hann sér um rest.

Að vera á bænastund með mörgum í einu, og fólk fer að biðja ég ég ég ég, viltu þetta og þetta fyrir mig ... þá fæ ég hausverk. Því að þeir einstaklingar hafa ekki náð, því að við erum ein heild. Ég hlusta á það sem hinir biðja og er þeim sammála. Það er allgjör óþarfi fyrir mig að endurtaka bænir annara. Guð er ekki með svo þykk eyru að hann heyri ekki. Hann heyrir ekkert betur í mér en þér, eða öfugt. 

Bænastund með öðrum er samvinna, þar sem við sem börn Guðs fáum að vera farvegur Hans inn í líf annara, eins og orðið segir, samverkamenn Guðs erum við. Bæn er ekki bara að biðja og biðja . Bæn er líka þakkargjörð. Þó svo að orðið bæn þýði beiðni. Að þá skiptir þakklæti gríðarlega miklu máli líka.

Stundum þurfum við bara að líta örlítið til baka og sjá hvað það er sem Drottinn hefur fyrir okkur gert og þakkað fyrir það.

Á bænastundum þar sem 2 eða fleyrri eru samankomnir, eru allir jafn mikilvægir, því það að vera einhuga og sammála skiptir meira máli en að reyna biðja flottar bænir. Fyrir mér snýst þetta um að biðja það sem Heilagur Andi leggur á hjarta mitt. Bænir þurfa ekki að hljóma fagurgallega, þær þurfa einungis að koma frá hjartanu. Ég trúi því að Guð elskar einlægni.

Þegar við sýnum auðmýkt í bænum okkur, og biðjum Guðsvilja, þá fyrst förum við að lifa sigrandi lífi, förum að starfa í kærleika og hugsa um hag Guðsríkisins en ekki einungis okkar sjálfra. Það er ekkert sjálfgefið að hætta að vera eigingjarn, en það er verk Guðs innra með okkur.

Áður en ég kynntist Föðurelsku Guðs, að þá átti ég erfitt með nánd. Ég var óttaslegin, og þorði ekki að tengjast neinum, af ótta við höfnun. Að ótta við að vera ekki nógu góður. En þegar ég fór að meðtaka Föðurelsku Guðs inn í líf mitt, þá fór ég að breytast innan frá og út, og gat byrjað að mynda nánd við aðra, og tengst fólki. Það var kærleikur Guðs sem læknaði ótta við höfnun. Ég þurfti ekki að gera eitthvað flókið, bara að meðtaka elsku Guðs og leyfa henni að endurspeglast áfram til annara. Róm. 5:5 talar um að kærleika Guðs er úthelt í hjörtum okkar.

Vá þvílík forréttindi, ég þarf ekki að rembast við að elska aðra, það er kærleikur Guðs sem verkar í mér og hvetur áfram til góðra verka.

Ég gæti eflaust haldið endlaust áfram að skrifa, en mig langar að láta þetta nægja í bili svo einhverjir nenni nú að lesa þetta. En það er von mín og þrá að vuið vöxum og þroskumst í bænalífinu og göngu okkar með Guði.

 

 

O Lord

Send your fire in my heart o Lord

My heart burns for you o Lord

I am filled with the Holy Ghost o Lord

Baptized by your fire O Lord

 

Fill my heart with your love o Lord

That it will overflow o Lord

Let me by your hands and feet o Lord

so i can lead others to you o Lord

 

Sigvarður (Guðs gjöf) 3 júlí 20015

Að takast á við margt í einu í lífinu

Hvernig tekst maður á við það að komast að því, að dóttir manns er ekki manns eigið hold og blóð, að faðir manns er ekki blóðfaðir manns heldur ? Eigin skilnað, skilnað foreldra, erfið veikindi dóttur og svo síðast að öllu að vera allt í einu meinað að eiga samskipti við dóttur sína ?

Satt að segja er þetta svoldið stór pakki til að díla við. En allt megna ég fyrir hjálp hans sem mig styrkan gjörir.

Það fyrsta var gríðarlegt sjokk varðandi dóttir mína. En lærdómurinn þar að kærleikurinn til barnsins er það sem skiptir mestu máli.

Skilnaður foreldra og eigin skilnaður, er eitt og sér allveg meira en nóg til að díla við. En lærdómurinn þar ekkert er öruggt í þessum heimi nema Guð, hann bregst alldrei og yfirgefur okkur alldrei , né ástvini okkar.

Að díla við faðernisbreytingar er svoldið sérstakt. Að komast að því að sá sem er skráður faðir manns, reynist svo ekki vera það. Er áfall út af fyrir sig. Þá vakna upp spurningar, hver er þá faðir minn, afhverju þetta líka, var þetta ekki nóg með dóttir mína ? Þetta fer eflaust misjafnlega í okkur eins og við erum mörg og eftir aðstæðum. Í mínu tilfelli voru samskiptin sama sem engin við þann sem var skráður faðir. Þýðir það að hann sé eitthvað slæm persóna, af því að ég gat ekki tengst honum ? Nei fjarri fer því, þvert á móti er hann góð persóna. Það var mér til góðs að hafa ekki getað tengst honum, vegna niðurstöðu dna prófs. Þó svo tenginginn hafi ekki verið mikil. Að þá er samt viss söknuður sem á sér stað, allt í einu hefst leit af þeim rétta.

Það er hægt að taka svona hlutum á allan hátt. En ég valdi að líta á þetta sem verkefni að finna þann rétta. Þó svo að það hafi tekið sinn tíma. Að þá var það þess virði. Því sá rétti tók mér vel og hef ég átt auðvelt með að tengjast honum og á góð samskipti við hann. Fyrir það er ég mjög þakklátur, því slíkt er ekki sjálfgefið. En kostar vinnu.

Fyrst kemur sorg yfir því að faðir manns er ekki faðir manns og systkyn manns eru ekki raunveruleg systkyn manns. Síðan tekur við annað ferli, þar sem hugsanir á borð við, hefði líf mitt orðið öðruvísi ef þetta hefði verið rétt allan tímann ? Það kemur viss söknuður að hafa misst af stórum hluta ævi sinnar. En satt að segja, að þá er lítið við þessu að gera. en að taka hlutunum eins og þeir eru og sætta sig við það, og gera gott úr því sem komið er, og byggja upp ný samskipti og tengsl.

Allt hefur þetta reynt mikið á, en líklega ekkert eins mikið og fá ekki að hitta litlu lengur. Fyrstu viðbrögðin eru reiði og varnarleysi. Í raun varð ég að játa mig sigraðan, ég vissi ekki hvernig ég ætti að takast á við þetta og hvað ég gæti gert. En ég á góða að sem eru tilbúnir að leiðbeina mér og fékk aðstoð til að breyta rétt.

Það að einstaklingur sem maður elskar án skilyrða er tekin úr lífi manns, er bæði erfitt og sárt. Barnið er einungis 2 og hálfs árs. Í mínum huga er þetta hrein ílska að gera barninu slíkt. Tenging okkar hefur alltaf verið góð og náin. Það sem hryggir mig mest er að hún er barn og er varnarlaus. Hún skilur ekki svona. Hugsanir eins og er ég ekki nógu góð lengur, vill hann ekki lengur vera pabbi minn ? Hvað gerði ég rangt ? Margar aðrar hugsanir gætu farið í gegnum huga hennar og hún upplifað höfnun. En engar af þessum hugsunum eru réttar.

Því sannleikurinn er sá, ég elska hana og mun alltaf elska hana sama þótt móðir hennir hafi tekið þessa ákvörðun af eigin geðþótta. Ég vil alls ekki gera eitthvað lítið úr móður barnsins eða segja eitthvað slæmt um hana. Það lagar ekkert og breytir engu til góðs. En mín upplifun og skoðun er sú, að þetta er röng ákvörðun og margir sem þekkja til eru mér sammála.

En lífið heldur áfram, og þá þarf að endurskipuleggja líf sitt. Líklegast er komin tími á að maður geri eitthvað fyrir sjálfan sig og rækti eigin garð og hlúi að eigin sárum.

Það má vera að sumum þyki ég vera of hreinskilinn eða persónulegur, en svona rúlla ég bara og mun ekki breyta því fyrir aðra. Ég er opið bréf og finnst betra að tala um hlutina en að bera þá innra með mér ...